rogierbeckers

Rochel, boer, zandstorm, onweer, regen, zeiknat, airco, streetlake, onderwaterbus, terrarium, schreeuwkids, rijstijl.

Dat vat ongeveer de eerste 10 minuten samen van deze rit met de nachtbus naar Udaipur. Schrijf altijd een paar steekwoorden op voor als er een tijd zit tussen het moment van beleven en moment van schrijven zodat er geen noemenswaardige dingen verloren gaan. Bij deze nachtbus leek het me wel grappig ze eens erbij te plaatsen. Heb wel voor de duidelijk wat extra woorden geplaatst.

Hoe het verhaal ervan uitziet. We werden door een mannetje bij het hotel opgehaald en afgezet bij het kantoor van de busmaatschappij. Voor de mensen die nooit met de bus gaan even een schaalverdeling in relaxedheid van vervoersmiddelen: Auto, taxi, vliegtuigen, treinen, dan is er ’50 feet of crap’ en dan zijn er de bussen. Je hebt dezelfde nadelen als aan een trein qua afhankelijkheid van dienstregeling en herrie van passagiers, je wordt alleen nog 20x harder door elkaar geschud.

Wachtend op de bus realiseerde ik me dat ik mijn flesjes drinken in hotel had gelaten. Toen ik het ging kopen komt er opeens en volle zandstorm windvlaag mijn gezicht in. Tanden ook weer gepolijst… Als je je dan bedenkt of dat niet kan stopen komt de oplossing meteen. Water. Het is regenseizoen dus motregen bestaat niet. Volle regen, van het type dat er in Nederland een thema-avond bij het journaal wordt ingelast. Voor de show werd er ook nog even wat onweer bij geplaatst.

Dit zorgt er allemaal voor dat in 5 minuten tijd de hele stad onderwater komt te staan. Buitengewoon bizar om te zien dat het echt niemand wat uit maakt. Als robots lopen en rijden ze door kuithoog water.

Dan nu door naar een omschrijving van deze nachtbus. Het is eentje met airco, gingen uit van zonder airco dus dat is alvast winst. Verder heb je onderin stoelen en erboven een soort terrariums. Matrasje en een glazen deurtje met een gordijntje. Kortom, je boekt deze dingen en vanaf het moment dat je in je kooitje kruipt heb je maar één doel, in slaap vallen en pas bij eindbestemming wakker worden.

Weet niet of dat helemaal gaat lukken want as we speak komt er een klein kinderklasje de bus in. Hebben wij weer…. Ook is het bedje vrij kort waardoor je met je hoofd tegen het hoofd eind zit iedere schok in de weg resulteert dus in tik tegen het wandje. Dat is dus ongeveer 20-30 keer per minuut. Moet ik nog even wat op verzinnen.

Ugh, een 5 uur later wordt ik wakker van mijn eigen wekker. Had ik beter kunnen laten. We rijden namelijk vol over bergwegen. En dan niet de manier die ik van thuis uit gewend ben, rustig en beheerst… Volle gaas want tijd = geld. Stel je even voor hoe mijn gammele maag er aan toe is… Nou na nog een goed half uur zigzaggen en over gaten in de weg denderen kwamen we aan in Udaipur.

Meteen een riksja geregeld naar alweer ons 3e resort. Eenmaal aangekomen zag het er al een stuk beter uit dan dat vage thema ding waar we gisteren zitten. Dit keer luistert de toko naar de naam A Justa Rajputan. Deden zich meteen na check-in weer nieuwe problemen voor. Met welke knop bedien ik de bovenste regendouchekop, met welke schakelaar gaat de verlichting boven het schilderij uit. Er was eigenlijk één ding wat echt tegenviel, anno 2013 krijgt een 4-sterrenresort het nog voor mekaar geld te vragen voor internet… Dat doe je gewoon niet.

Regen, palace, boot, espresso

We wilden toch even de stad in maar toen brak weer een moessontje los. Voordeel aan de meeste buien hier is dat ze kort zijn, nadeel is dat ze een dorp in 5 minuten tijd onder water kunnen zetten. Toen het opgeklaard was hebben we de riksja naar het City Palace genomen voor een espressobar in de buurt. Moesten een omweg maken aangezien een boom omgewaaid was. Onderweg brak de zon door en toen werd de planning omgegooid. We wisten niet of we morgen regen hadden als we eigenlijk naar het paleis wilden. De entree voor het museum was vrij hoog terwijl we eigenlijk alleen de buitenkant wilden zien. Dat konden we mooi combineren door een boottocht over het meer te pakken, de toegang tot het complex aan de buitenkant zit er dan bij, bonus!

De boot brengt je eerst langs een aantal hoogtepunten van Udaipur zoals de het City Palace natuurlijk maar ook Bagore ki-Haveli, een mega huis uit de 18e eeuw en de Dajil Footbridge, een soort Ponte Rialto. Tijdens de tocht blijft het Lake Palace prachtig in beeld. Een prachtig wit paleis midden op het meer. Als laatste kwamen we aan bij een eiland, ook hier brak de zon weer lekker door. We hebben hier een colaatje gedronken voor Rs. 150, bijna €2. Daarvoor hebben we al vaker gegeten inclusief een cola. Uitzicht was natuurlijk wel fantastisch. Na een korte tijd en heeeel veel foto’s zijn we terug naar vaste land gegaan. Hier op zoek gegaan naar een Espressobar wat ik als tip gekregen had, geen idee of het de juiste was maar ze hadden een heerlijke Latte Macchiato.

Net toen we wilden opstaan brak een bui uit waar je U tegen zegt. Denk dat ik kan stellen dat het de heftigste bui is die ik ooit gezien heb. Op ieder stukje straat gutste het naar onder. Er staat een filmpje op m’n Instagram, zal het bij thuiskomst hier neer zetten:).

Gelukkig werd het na een toch wel lange tijd eindelijk droog weer. Dit was een mooi moment om de marktjes te bezoeken, aangezien Udaipur vrij heuvelachtig is was het regenwater ergens naar een ver oord weggestroomd dus het was verrassend droog. Wat me wel opvalt is dat hoe extreem chaotisch en vuil het er vaak is het me in een positieve manier fascineert. Je krijgt zo veel meer een indruk van hoe het leven is dan bij een paleis.

‘S avonds zijn we gaan eten bij misschien wel het beste restaurant van de stad met een prachtig uitzicht over et meer. It was a good day!

Vandaag draaide om het gezegde ‘alles ziet er beter uit als de zon schijnt’. En dat klopt! Lees gerust eerst de blog van gisteren voor je aan die van vandaag begint. De dag begon in ieder geval al droog, we kwamen uit bij een uitzichtpunt voor het fort van Jodhpur genaamd Mehrangarh. Er was helaas een lelijke elektriciteitskabel in beeld, op een dakterras 10 meter verderop zou die niet in beeld zijn. En zo stonden we 2 minuten later op het dak van een bankier. Vanaf hier zag je erg duidelijk hoe Jodhpur aan de bijnaam ‘Blue City’ komt. Overal zag je blauwe daken wat op grote schaal een mooi beeld gaf. Na een kort gesprek over hoe hij de chaos beleefde zijn we verder gegaan naar het fort. Het fort van Jaisalmer was letterlijk werelds grootste zandkasteel dit was een fort gebouwd op rotsen.

In de tijd dat het fort werd gebouwd was airco nog niet uitgevonden dus met een luchtvochtigheid net onder die van een stoombad liepen we in en rond het fort. Dit fort was niet bewoond zoals die in Jaisalmer dus het was er een stuk geciviliseerder. Daardoor was er in het fort ook minder te zien. Wel op veel plekken een mooi uitzicht op de stad en veel mooi versierde ramen. Na het bezoek ging het regenen dus lunch was een mooi moment om even te schuilen.

Het was sowieso 40 graden dus niet echt een ideale wandel temperatuur maar we hebben zo veel boeiende stukken straat al te snel zien langsflitsen door ritjes in een Riksja dat we deze toch zijn gaan wandelen. De straten zijn echt smerig maar het is gewoon boeiend om er eens doorheen te lopen en kijken hoe het leven er in de straten aan toe gaat. Ook hier veel koeien en rotzooi maar je beleeft het beter als je erdoor loopt. Ondertussen kwamen we 3 Engelse tegen waarmee we naar een sjalen winkel zijn gegaan. Volgens zijn verhalen levert die aan half de wereld qua designers, volgens internet aan niemand. Maakt verder ook niet uit, hij had leuke spullen. Toen we buitenkwamen scheen de zon echt fel, blauwe lucht en alles dus konden we terug naar de plek waar we gisteren slecht weer hadden. Nu was het een gezellige markt waar we allerlei soorten thee hebben kunnen proeven en ook de rest van de markt vol leven was. Vandaar het begin van het verhaal, alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Ook bij terugkomst bij het hotel hebben we een tijd met de directeur gepraat over waarom er bijvoorbeeld geen vrouwen in het hotel werken. Hijzelf heeft er geen problemen mee maar de families houden de vrouwen thuis en de vrouwen die werken werken niet in de private sector maar voor de overheid.

Op dit moment chill ik em aangezien we vanavond om 22:30 de nachtbus naar Udaipur hebben. Dat is dus echt de verschrikkelijkste vorm van vervoer. Claxonneren, constant naar links en naar rechts geschud worden bij inhalen etc. Jullie zullen het wel gaan lezen in de blog van morgen hoe het bevallen is.

Van het duurste hotel in de regio (in hoogseizoen zonder kortingen valt het factor 10 buiten budget) hadden we natuurlijk een prachtig ontbijt verwacht. Met die gedachte zijn we gaan slapen met de wekker op 8 uur. Om 9 uur werden we echter wakker en hadden we maar kort voor het ontbijt. Ontbijt was helaas niet bijzonder. Weinig internationals en dat was zelfs nog super zout:(! Uiteindelijk bleek dit een mini minderheidje.

Je merkt dus dat het het laagseizoen is, lege hotels en rustige straten. Wat aan het hotel opvalt is dat er geen vrouwelijke personeelsleden zijn. Zelfs het ‘kamermeisje’ is een man.

Maar we hebben hier in Jaisalmer het wel gezien, erbuiten ligt echter het Desert National Park. We gingen dus het dorp in om een tour uit te zoeken voor ‘s avonds. Aangezien het bedrag dat het hotel ervoor vraagt om een riksja te bellen toch bij stevig is gingen we als twee groene Hollanders langs de weg een riksja zoeken. Gelukt en 120 ruppiah uitgespaard!

Tour geboekt voor vanavond, konden kiezen tussen mini-auto met airco en een dikke jeep zonder airco. Moge duidelijk zijn wat vanavond voor het hotel verschijnt :D! Verder hebben we eigenlijk de rest van de dag lekker bij het hotel gelegen. Zeker met het vooruitzicht dat we de komende dagen waarschijnlijk weinig zekerheid hebben op zonnig en droog weer.

Net terug van de tour, wat een fantastische trip!! Eerst naar een soort oud tempelcomplex geweest wat op zich al een trip waard is. Hier liet de jeepbestuurder meteen zien dat hij zijn jeep als jeep gebruikt, gewoon kortste route naar de parkeerplek nemen.

Hierna stond een tempel op het lijstje welke eerlijk gezegd minder spannend was, kan zijn dat we nu al verwend raken door de decoratie die waarschijnlijk een dag per tegel kost. De laatste stop voor de grande finale was een dorp waar 250 jaar geleden 800 huizen stonden welke nu tot ruïnes waren vergaan.

Nog een half uurtje later kwamen we dan aan bij de kamelen, oké waren dromedarissen maar kamelen klinkt leuker. Op een kameel vraag ik me altijd af wat mannen zo fijn vinden aan paardrijden… Ik vond niet iedere beweging die een kameel maakt even comfortabel aanvoelen. Maar dat terzijde. We hebben een behoorlijke route afgelegd met de kamelen voordat we bij de echte zandduinen aankwamen. Het is hier ook niet zo een mega stuk als bijvoorbeeld in de Sahara in Marokko was. Het waren groepen zandduinen.

Desalniettemin, prachtig om te zien. Vooral in het hoogseizoen met open zon moet het buitengewoon prachtig zijn om hier de zon te zien ondergaan. Voor ons was er te veel bewolking waardoor het beetje tegenviel. Na een rit van ongeveer een half uur en een stop bij de markt voor proviand voor de trein kwamen we aan bij het hotel. Ook al hadden we al een late check out van 5 uur later gaf hij ons gewoon handdoeken en wees ons de douches en kleedruimte om even op te frissen bij het zwembad. Ik zal niet te veel in details treden maar na een bezoekje aan de woestijn zit het zand écht overal.

Zometeen brengt de hoteldirecteur ons naar het treinstation om daarna de trein van 23:30 te pakken naar Jodhpur waar het avontuur verdergaat!

Het is nu 6 uur lokale tijd en ga verder met de blog van dag 2. Dit hangt allemaal met de treinreis samen dus is wat handiger. Daarnaast wil ik jullie ook niet met één mega blog opzadelen. Vraag ik mij wel ieder jaar weer af, wie leest er eigenlijk allemaal mee dit jaar? Laat als je wilt wat achter in de comments :)! Krijg ieder jaar weer leuke reacties dus ook van dit 18 uur durende treinritje zal ik jullie laten meegenieten.

Als je het echt wilt beleven moet je even je crosstrainer of loopband opzetten in de sauna. Turksstoombad gaat er ook mee door. Ik had dus net een vers shirt aan en 10 minuten nadat ik buiten was had ik al het gevoel dat het aan vervanging toe was. Gevoelstemperatuur van hier is thuis genoeg voor de ovenbroodjes. Nou we wilden dus een riksja naar het metrostation en zelfs zoiets vonden ze hier al voldoende om ons (proberen) op te lichten. Heenreis was 10 rupiah (13 ct) de terugreis was zesvoudige.

Aangekomen bij het metrostation moesten we een soort OV-chipkaartmuntje kopen. Ze hebben hier ook dezelfde apparaten om die ‘smartcard’ in te lezen als Hermes in de bussen. Nou weet je dat ook weer!

De metro gaat echt in prijzen van 8ct voor een enkeltje maar toch staat bij iedere deur van de metro een G4S bewakertje. En dan nog eens die intimidatieteams bij de ingang van de blog van gisteren.

Keurig oprijd kwamen we aan op Monkeystation! Toen ik eenmaal stilstond had ik echt het gevoel dat er poriën bijkwamen. Met twee backpacks van de nodige kilo’s (kleine 30 in totaal) is die hitte best wel ongemakkelijk. Gelukkig kwam de trein al snel. Hierin is het wel goed uit te houden. Zou anders ook erg vervelend zijn geweest 18 uur met dit weer en ik ben morgen uitgedroogd als een pakje instant noodles.

Het uitzicht uit de trein is niet prachtig, wel indrukwekkend, zo kent India een heel efficiënt afvalsysteem. Gewoon over de schutting gooien. En dat doet ook echt iedereen zo te zien. Wat een smeerkezen zijn het toch haha.

Net een vegetarische nauwelijks gekruide maaltijd gehad, was niet geniaal maar ook niet verkeerd! Nu zit ik op een stoeltje wat zometeen naar mijn bed wordt ge-abracadabraad.

Is toch niet te geloven? Komen ze hier om de 2 minuten langs of ik chips, koffie, fris, water of andere meuk wil. Denk dat een eerstvolgende Ryanair vlucht gevoelsmatig stuk rustiger gaat voelen. Ondertussen zit ik wel heerlijk muziek te luisteren. Ja, 18 uur leven op 2 m² is best een challenge.

Haha bed is opgemaakt. Wanneer worden de Indiërs eens wat groter? Ik lig met mijn benen in een tunneltje, boog, etc. wat nog steeds inhoudt dat ik met mijn voeten en hoofd klem lig. Heb wel mijn matrasje wat zachter gemaakt met vrijstaande onbemande dekens. All part of the experience. Kan niet wachten op het kingsize bed wat morgen op me te wachten staat. Maar het is pas 8 uur ‘s avonds dus dat is iets voor over een slordige 15 uur, zonder vertraging, hoop ik voor de machinist. Volgens mij zijn er hier lijfstraffen ofzo gekoppeld aan de vertraging.

Er zijn twee soorten mensen, mensen die in een schuddende trein heerlijk kunnen slapen en mensen die een schokvrij bed moeten hebben. Ik behoor tot die laatste categorie. Maarja ook dit alles valt weer onder de noemer ‘all part of the experience’. Het levert soms best mooie gezichten op als we colamannetje #16384 in het dialect vertellen dat die door mag lopen.

Goedemorgen, het is nu een uurtje of half 9. Ben nog niet uit het bedje geweest dus kan zijn dat dit helemaal nog wordt verbeterd maar heb best prima geslapen. Doordat het bed overdag 2 rugleuningen zijn heeft het een keiharde rand waar die twee samenkomen, daar heb ik wel wat van gevoeld vannacht.

Nu ik het gordijntje openschuif valt mij wel op dat het beeld zich in een andere richting verplaatst dan gisteren… Hopelijk zitten we niet zometeen weer terug in Delhi ;).

Landschap ziet beetje uit als het wilde westen, droog met bomen. Af en toe zie je een kudde geiten, dromedarissen of toeristen. Hoewel die laatste denk ik nog slapen. Nog een 3 kwartiertjes en dan komen we aan op de meest afgelegen plek waar ik ooit geweest ben. Hemelsbreed is het niet zo heel ver van Nederland en Jaisalmer is maar 900 km van Delhi maar in minimale reistijd is het heel ver. Deze 18 uur durende treinrit kan namelijk alleen met trein of bus.

Het was het waard, typ ik liggend bij het zwembad. Voel me weer stukken meer mens na een heerlijke duik. Het is hier echt onnoemelijk warm, bijna 40 graden met gevoelstemperatuur die daar nog wel 9 graden bij doet, ook het zand is niet helemaal lekker maar het kader waarin we het beleven is stukken beter. We hebben meteen vanuit het station een Riksja gepakt waarbij we een wauw uitspraken toen we bij het hotel aankwamen.

Eenmaal ingecheckt onze eerste duik genomen. Na 30 uur offline het thuisfront laten weten dat we nog leven en erna even de stad in geweest. Vanaf nu is onze echte reis begonnen. De rest was warming-up. Vrij letterlijk ook nog. Eenmaal bij het fort aangekomen meteen wat te eten gezocht. Bij en restaurant op het dakterras mijn eerste Indiase Curry gehad. Blij dat ik vroeg ‘Not spicy’ zodat ik nog steeds een heet maar dragelijk smakelijk maaltje over had.

Hierna door de dampende stampende zon het fort bezichtigd. Ons eerste echte toeristische ‘sight’ was meteen prachtig. Overal symmetrische decoraties uitgehakt uit steen, echt uniek! De straten ertussen lieten dan wel weer de schaamteloze aard van de Indiër zien. Er hangt op een aantal plaatsen best een penetrante putlucht.

Na een goed uur sightseeing was de accu leeg en zijn we met een riksja naar een uitzicht punt gegaan. Vanaf hier echt een mooi uitzicht over het fort. Erg benieuwd hoe dit bij Jodhpur uit gaat zien aangezien daar de hele stad ervoor blauw is:)!

Na nog een frisse duik en een maaltijd in het hotel was het tijd om eens te kijken hoe relaxed onze bedden liggen. Toppie kan ik je vertellen!

Jazeker, ook dit keer is het weer gelukt om businessclass te vliegen. Waarvoor veel dank aan Finnair! Zo een dingen moet je toch even reviewen, de hele beleving is in vergelijking met Emirates Businessclass vorig jaar toch net iets minder exclusief. Als ik ooit eens goed geld zou hebben zou ik het dus liever aan een businessticket van Emirates besteden dan bij Finnair. Maar het is natuurlijk klagen over iets heerlijks. Ik ga zometeen een poging doen tot een fatsoenlijke nachtrust zodat ik uitgerust in New Delhi aankom. Een stad die ongetwijfeld in een paar uur tijd al mijn energie zal opbranden.

Inmiddels veilig aangekomen in New Delhi. Het was even spannend of onze backpacks ook mee waren gekomen omdat ze toch een 22 uur op Helsinki zijn opgeslagen in plaats van gelijk meegevlogen zoals normaal.

Na het uitzoeken van de bus naar het centrum hebben we het vliegveld verlaten. Op dat moment klonk een rochel van een man op stadionvolume wat ons in de realiteit bracht. We waren met een businessclass vlucht aangekomen in het smerigste land waar ik tot nu toe ben geweest.

Een rit van ruim een uur met de bus stond op de planning. Deze had gelukkig airco, wat ook meteen liet zien wat voor een mega luchtvochtigheid er is. Het water van de airco gutste langs de ramen naar onder. Dat het imago van de bus de afgelopen maanden niet erg goed was door nieuwsberichten maakte ons erg alert. Bleek uiteindelijk ongegrond maar het maakte het ritje in een IKEA bus wel compleet. Ik kan me namelijk door het geluid als die reed niet voorstellen dat ieder onderdeeltje op de juiste plek was beland en dat ieder schroefje in het bouwpakket gebruikt is. Onderweg werd het langzaam drukker tot we aankwamen bij Old Delhi. Het treinstation waar we wilden nakijken of onze trein van later vanavond rijdt.

Daar stonden we dan, met 2 goed gevulde backpacks voor en achter ons in een zwetend, broeiende, warme, onbekende stad. Op het station hoorden we dat de trein gewoon reed en zijn we dus op zoek gegaan maar een hotel voor overdag. Wat een super smerig station… De uitwerpselen liggen gewoon tussen de rails. De honden lopen eromheen en de mensen interesseert het allemaal niet. In de brug bij de sporen woont een apen familie. Zie je het voor je om bij het maankwartier een aap tegen te komen?

De metro is wel schoon en veilig. De manier waarop dat gebeurt is wel extreem. Bij iedere ingang van het station ligt een man op een berg zandzakken waardoor het een soort bunker is. Zijn machinegeweer is gericht op de ingang. Ren dus NOOIT door het station als je haast hebt want de trein haal je sowieso niet meer. Verderop staan iets minder zwaar bewapende mensen met een röntgenscanner om je bagage te doorzoeken en jezelf te doorzoeken op wapens.

Na een koel ritje in een overvolle metro kwamen we aan in een ander deel van het centrum. Hier hebben we een ‘Indian Helicopter’ genomen, een tuk-tuk. We zijn blij dat we de andere hotels in het hoge segment geboekt hebben want wat een super smerige boel hebben we hier. Bij het zien van het bed bedacht ik me ook het eerste wat ik vergeten was, mijn lakenzak. Tussen 2 reishandoeken in heb ik zojuist een beetje geprobeerd te slapen met een TL lamp op me gericht en en fabriekslawaai door de ventilator aan het plafond en de airco aan de muur. Wat een contrast met vanochtend…

Omg, zojuist gedoucht (wordt langzaam een liveblog he?). Kijken jullie wel eens naar ‘Red mijn vakantie’? Zo een hotel was echt een enorme vooruitgang geweest ten opzichte van deze toko. Het douchen is echt een belevenis, het is snikheet en de kraan mengt koud met iets minder koud… Over de wc zal ik zwijgen.

Maar we zijn nu wel iets frisser dan we zojuist waren, hoe lang dat zo blijft is maar de vraag want we moeten nog met backpacks naar de trein. Dan is het 17 uur met de trein om aan te komen in Jaisalmer in de Thar Woestijn. Maar daar hebben we een net resort geboekt! De stimmung zit er overigens wel goed in hoor, we maken het immers beide mee.

Jazeker, Helsinki! Onze eerste reisdag hebben we doorgebracht in Helsinki. Na een vrij korte vlucht van 2,5 uur kwamen we er gisteravond aan. Meteen maakte we onze eerste echte fail, geld pinnen. Beide dachten we dat ze in Finland Kronen hebben maar XE.com vond er niets van. Duurde kleine 5 minuutjes googlen na wisselkoersen om te ontdekken dat ze hier ook gewoon euro’s hebben… De bus hadden we wel snel gevonden waardoor we rond half 12 konden inchecken in het hostel in het Olympisch Stadion.

De zon rond die tijd hier is vrij bizar. Het wordt nooit fatsoenlijk donker hier in de zomer terwijl we niet eens heel noordelijk zitten. Mooie is ook dat we met de wekker op 7 uur opstonden met volle zon. Na een stevig ontbijt zijn we de stad ingelopen, het taaltje hier is echt te grappig. Het is een soort zwak Duits net overal een i achter. We liepen namelijk uit ons hostelli naar een kioski waar we een blikje cola kochten waar pantti op zat, pollisi reed langs.

Helsinki is het best te beschrijven als een kruising tussen een nette Oostblokstad en een Zwitserse stad. Sommige delen bestaan uit hele eenzijdige gebouwen die alleen maar functioneel zijn en andere delen zijn echt mooi en daar tref je ook de mooiste winkels. We hebben een wandeling gemaakt vanaf het Olympisch stadion langs het Sibelius-monument. We dachten de eerste Chinezen al voor te zijn maar aangekomen was bij zo een ding het al best druk. Voordeel aan die mensen is dat ze snel komen en ook weer heel snel gaan!

Via het parlement zijn we naar de Tuomiokirkko gelopen, de Lutherse kerk. Dit is beetje het landmark van Finland. Het is ook echt een super mooi gebouw wat erg hoog boven de rest uittorent doordat het op een heuvel gebouwd is met een batterij trappen ervoor.

Wat verder echt de moeite waard is is Suomenlinna, een groep kleine eilanden waar je voor €5 vanuit de haven kunt komen. Hier hebben we even heerlijk rondgelopen en op de rotsen gechilld. Daar bedachten we ook hoe groot het contrast met het volgende deel van de reis is. Hier is het droog vrij koel weer, rustig verkeer, moderne gebouwen en alles vrij prijzig. Probeer er zo lang mogelijk van te genieten haha!

Na het eiland was het tijd voor lunch. Scandinavië staat nogal bekend om gehaktballen, IKEA, iemand? Die wilde we voor lunch, veel typischer dan gerookte rendierengehaktballen in de haven van Helsinki gaat het denk ik nooit worden. Het smaakte prima:)! Hierna zijn we nog even heerlijk gaan chillen bij de kerk, ja echt waar! Kan er ook door komen dat de zon er scheen en we een leuk uitzicht op het komen en gaan van massa’s Aziaten hadden.

Inmiddels zitten we weer op de luchthaven van Helsinki te wachten op onze vlucht naar India waar het echte avontuur gaat beginnen, dit was in ieder geval een hele leuke start!

Op Facebook zullen wat foto’s komen :-)!

Het mag weer, de rugzak oppakken en wegvliegen naar een nieuw avontuur. Heel wat mooie bestemmingen hebben tijdens het uitzoeken de revue gepasseerd maar de komende 3,5 week zijn Bram en ik in India en Nepal. Vooraf hebben we nog een stopover met een dagje sightseeing in Helsinki. Ik heb ontzettend veel zin om kennis te maken met een nieuwe cultuur en zal dat voor het 5e jaar op rij met jullie proberen te delen door dit blog.

Voor de leedvermaak-fetisjisten, jazeker, we hebben genoeg nachttreinen geboekt, zullen ook vast een keer in een iets te klein busje worden gepropt dus daar zullen jullie vast van kunnen smullen. Verder hebben we wel tophotels geboekt (in India in ieder geval) dus hoop niet weer gespietst te worden door bedveringen. Voor Nepal hebben we overigens nog geen hotels geboekt dus ik kan alleen zeggen dat ik hoop dat het leedvermaak niet in de hotels zit.

Voor de route, we blijven grotendeels in Rajastan, een woestijnstaat in het Noordwesten van India. Dit is de regio die de minste last heeft van het regenseizoen waar we op dit moment midden in zitten. Waar we wanneer zijn zal je per dag merken maar de route is: New Delhi – Jaisalmer – Udaipur – Jodhpur – Jaipur – Agra – New Delhi- Kathmandu (Nepal) – Pokhara – Chitwan – New Delhi. Maar voor Nepal moeten we echt als we aankomen ons laten adviseren welke trektocht we kunnen maken, of we wel of niet ergens de Mt Everest kunnen zien etc. we moeten daar gewoon echt veel rekening houden met het weer in verband met veiligheid en dat soort zaken. De Mt. Everest en de Taj Mahal zien staan hoog op mijn ‘bucketlist’ dus hoop ze ook echt tegen te kunnen zien, met mooi weer!

Wens ik jullie veel leesplezier met de blogs, laat gerust een reactie achter! Voor de mensen die het vanaf hun vakantieadres lezen, wens ik jullie ook een fijne vakantie!

Zoals in de blog van dag 1 beschreven bleef er voor mij weinig meer over voor een tweede dag. Dus zou mijn planning van mijn dag 1 meer zien voor 2 dagen. Voor mij was het in ieder geval wel al dag 2, een dag waarop praktisch heel Schotland gepland stond. Na een stevig en smakelijker ontbijt dan de dag ervoor was het tijd om naar de Royal Mile te lopen waar de bus klaar stond. Hier weer Tyler getroffen maar aangezien de mensen nogal moeilijk deden moesten we los van elkaar zitten. Voordeel was dat ik er dus een mooi zicht over de weg aan over hield.

Bus kost ongeveer €40 voor een hele dag van zo een 600 km, het is het echt meer dan waard. We reden weg om na een uurtje te stoppen bij een Schotse Hooglander. De buschauffeur had het erover dat je meteen je eten moest bestellen en dan een foto van de Hooglander maken en zeker niet andersom, daarnaast moest je op de exacte tijd weer bij de bus terug zijn. Waarom werd snel duidelijk, je rijdt met een bus of 10 dezelfde route. Ze willen allemaal graag onderweg stoppen maar het ‘ultieme’ doel is als eerste bij de lunchstop aankomen.

Na deze eerste stop begon het echte Hoogland pas echt. Het is een prachtig landschap. Ik was er dus in April wat een bruin-gele kleurenpalet erover heen legt maar denk dat ieder seizoen hier prachtig uitziet. In de zomer zal alles groen zijn en in de herfst heb je een scala aan herstkleuren. Laagje wit erop en je hebt een winterlandschap. Het hele gebied bestaat uit best stevige heuvels dat ik het bijna bergen wil noemen maar ze zijn allemaal begroeid maar te stijl voor heuvels. Ik had meer een soort fjord-landschap verwacht maar het was anders dan wat ik ooit gezien heb.

Nog een paar kilometer verder kwamen we echt uit bij Glencoe. Een prachtig landschap bekend uit de James Bond film Skyfall. De chauffeur kon het niet laten om het zelf op te zetten. Hierna reden we langzaam richting de lunchstop, met doedelzakmuziek, je bent in Schotland of je bent er niet he..

Ik kan natuurlijk nog verder beschrijven hoe het uitzag maar daarvoor kan je beter een blik werpen op de foto’s. Het landschap was prachtig tot Loch Ness. Als er niet een PR-goeroe een keer een monster verzonnen had was de bus er gewoon langs gereden. Het is een soort groot meer met een mini ruïne. Wellicht doordat ik ‘s ochtends zo verwend was met het landschap dat het me weinig meer deed. De boot vonden Tyler en ik een beetje overdreven dus we hebben een flink stuk heuvelopwaarts gelopen en vanuit daar van het uitzicht genoten. Het was gewoon mooi maar niet zo mind-blowing als eerder op de dag.

Hierna was er niks meer te zien en maakten we het rondje af richting Edinburgh. Onderweg nog langs de Forth Bridge gekomen waarmee werkelijk alles wat ik wilde zien dit weekend gezien was. Nogmaals het is zeker de moeite waard deze tour te boeken want zeker tot Loch Ness is het echt een prachtige route. Als je met meerdere bent is een huurauto misschien beter om onderweg wat meer vrijheid te hebben over waar je wilt stoppen.

Nog een kort stukje over de dag erna. Ik dacht dat Leith een leuk stadje was, dit viel erg tegen. Je kan er vast een leuk visresaurantje vinden maar verder is een plek zoals de Rosslyn Chapel veel meer de moeite waard om naartoe te gaan als je ook even buiten de stad wat wilt zien. Wel is het leuk om even door de Scottish National Gallery te lopen. Er is gratis toegang en er hangen een paar topstukken tussen, ondermeer van Rembrandt en Monet.

De blog van Barcelona is nog maar net afgekoeld en komt alweer een nieuwe. Dit keer over Edinburgh, nee geen ‘Edinburg’ alsof het naast Middelburg ligt maar ‘Edinbraaaah’. Maar goed, Schotland dus. Ik zal in deze blog weer een persoonlijke blog met praktische info voor iedereen combineren.

Na een dag eerder met Easyjet vanaf Amsterdam te zijn aangekomen en ingecheckt te hebben in mijn hostel was ik fit voor de eerste dag. Bij het ontbijt stond op de kaart een typisch Schots ontbijt. Probeer het gerust, als je een sterke nuchtere maag hebt welteverstaan. Wat zit er zoal in zo een ontbijt? Te beginnen, Haggis, Schotser kan niet, dat is gevulde schapenmaag. Als die gedachte nog niet smakelijk genoeg was, Google gerust voor de rest van de inhoud. Verder zit erin: Blackpudding, bloedworst dus, witte bonen in tomatensaus en dan begint een normaler deel, gebakken eitje, een of ander worstje, bacon en toast.

Laat de sightseeing maar beginnen, ik zat iets ten zuiden van de Royal Mile dus kon makkelijk Princess Street Gardens in, een mooi groot park met uitzicht op Edinburgh Castle, de bekendste bezienswaardigheid uit Edinburgh. Het was nog maar net 8 uur dus het was heerlijk rustig om er even doorheen te lopen. Het kasteel gaat om 9:30 open dus even een tussenstop gemaakt bij de Starbucks op de Royal Mile (de belangrijkste toeristenstraat). Ik zat rustig bovenin van mijn Latte Macchiato te genieten met uitzicht op een boekenkast toen een meisje aankwam en er een boek uitplukte, iets opzocht, las en het boek weer terugplaatste. Ik had tot dan toe het idee dat het vastgelijmde onzinboeken waren. Thumbs up Starbucks!

Eenmaal aangekomen op de Esplanade van het kasteel heb je alvast een mooi uitzicht over New Town en een stukje Old Town maar zeker op Carlton Hill en Arthur’s Seat waar ik nog op terugkom. Ik heb rustig de tijd genomen om ieder stukje wat mijn Lonely Planet over het kasteel beschreef te bezoeken. Los van het uitzicht waarvan je op veel plekken van kan genieten liggen ook de Honours of Scotland er in een kamer. Dat zijn de kroonjuwelen, en dan geen zilveren dingetje met glaskralen waar we het in Nederland mee moeten stellen maar een echte kroon. Je denkt dat je een kamer inloopt maar het is gewoon een kluis, de deuren zijn minimaal 30cm dik. De vitrine is ook niet echt eentje die Tom Cruise met een glassnijder open zou maken. Daarna nog even op de binnenplaats in de zon genoten van het zonnetje en na een afsluitend rondje met uitzicht ben ik er weer weggegaan. Het is het bekendste gebouw van Edinburgh en zeker de moeite waard. Nadeel is de prijs, het is een €20 per persoon. Dat is dus even duur als het bezoekersdek van de Empire State Building…

Daarna verder gelopen over de Royal Mile, wat ‘closes’ ingekeken. Dat zijn van die smalle steegjes. Meestal loop je dan ook meteen onder een hoop huizen door maar het geeft een beetje een schotse draai aan de nauwe steegjes van Venetië en de straten van Barri Gòtic in Barcelona. Hou ik wel van!
Schotland staat best bekend om het reliëf dus je loopt de hele dag bergop of bergaf.Dit levert ook een paar mooie uitzichtpunten op. Voor een goed overzicht over het toeristische gedeelte moet je naar Carlton Hill. Je krijgt dan een mooi beeld met op de voorgrond het Dugald Stewart Monument en erachter iconische gebouwen als het Balmoral Hotel met de North Bridge en als kersje op de taart natuurlijk het kasteel.

Een andere duidelijke heuvel is Artur’s Seat, ik vroeg een man op Carlton Hill of ik via een bepaalde weg kon lopen en hij verklaarde me voor gek dat ik dat die dag nog wilde doen. Het was pas een uur of 12 dus ik ben er maar naartoe gelopen. Onderweg een kijkje genomen bij Holyrood Palace, de officiële verblijfplaats van de Queen. Geen karig optrekje!

Klein half uurtje na Carlton Hill was ik angekomen bij de voet van Arthur’s Seat en daar begon de weg meteen goed stijl naar boven. Het is een soort Schotse Tafelberg, maar ik dacht dus al vrij snel op die richel te kunnen komen, nee dus. Je moet helemaal naar de achterkant en dan weer helemaal naar de voorkant. Het hoogteverschil tussen het voetpad en de richel was me niet groot genoeg dus ik ben naar een andere top gelopen, even van uitzicht genoten en terug naar de Starbucks gelopen. Als je meerdere dagen hier bent kan je er wel een paar uur aan wijden en echt naar de top lopen.

Ik moet toegeven, ik vond The Da Vinci Code fantastisch, het boek met name. Pas bij het bestuderen van de Lonely Planet zag ik dat DE Rosslyn Chapel ontzettend dichtbij ligt. Ik kon het uiteraard niet laten er even een bezoekje aan te brengen. In eerste instantie stond dit op het programma voor de zondag maar het was vandaag fantastisch weer en de zondag was kans op regen. De bus gepakt en ernaartoe gegaan, dat is dus bus 15 richting Penicuik. Zeker als je niet van plan bent de tour te maken door de Highlands is dit al een mooie kans om een prachtige kapel te zien en even te zien hoe de omgeving van de stad uitziet. Zodra je de stad uit bent zit je ook al vrij snel in een landelijk gebied. De kapel stond nog in de steigers voor een groot deel dus ik vond het zonde om er weer een €12 tegenaan te gooien voor een kapel in de steigers waarin je geen foto’s kan maken. Echter, als je gewoon achter de kapel langsloopt kan je uiteindelijk nog steeds de hele kapel van buiten zien.

Voor de filmkijkers kan je erna nog naar Rosslyn Castle, althans wat er van over is. Een ruïne waar je komt als je met je vanuit bezoekerscentrum van de kapel terug loopt naar de bus en dan na 30 meter linksaf slaat en bergaf blijft lopen. Staat op de bordjes.

Terug gekomen in de stad nog even naar het Hard Rock Cafe geweest, het is ondertussen een traditie geworden. In deze straat ligt ook een Jamie Oliver restaurant met niet te gekke prijzen dus als je in de buurt bent, ga er zeker een vorkje prikken!

Via Couchsurfing.org had ik Tyler ontmoet, een jongen uit Los Angeles die in Utrecht studeert voor een semester. Samen hebben we de zonsondergang bij Carlton Hill bekeken. Het kan er behoorlijk hard waaien maar als je geluk hebt krijg je een prachtig gekleurde zonsondergang ervoor terug. Wij hadden pech, bij ons werd het gewoon donkerder.