Rochel, boer, zandstorm, onweer, regen, zeiknat, airco, streetlake, onderwaterbus, terrarium, schreeuwkids, rijstijl.
Dat vat ongeveer de eerste 10 minuten samen van deze rit met de nachtbus naar Udaipur. Schrijf altijd een paar steekwoorden op voor als er een tijd zit tussen het moment van beleven en moment van schrijven zodat er geen noemenswaardige dingen verloren gaan. Bij deze nachtbus leek het me wel grappig ze eens erbij te plaatsen. Heb wel voor de duidelijk wat extra woorden geplaatst.
Hoe het verhaal ervan uitziet. We werden door een mannetje bij het hotel opgehaald en afgezet bij het kantoor van de busmaatschappij. Voor de mensen die nooit met de bus gaan even een schaalverdeling in relaxedheid van vervoersmiddelen: Auto, taxi, vliegtuigen, treinen, dan is er ’50 feet of crap’ en dan zijn er de bussen. Je hebt dezelfde nadelen als aan een trein qua afhankelijkheid van dienstregeling en herrie van passagiers, je wordt alleen nog 20x harder door elkaar geschud.
Wachtend op de bus realiseerde ik me dat ik mijn flesjes drinken in hotel had gelaten. Toen ik het ging kopen komt er opeens en volle zandstorm windvlaag mijn gezicht in. Tanden ook weer gepolijst… Als je je dan bedenkt of dat niet kan stopen komt de oplossing meteen. Water. Het is regenseizoen dus motregen bestaat niet. Volle regen, van het type dat er in Nederland een thema-avond bij het journaal wordt ingelast. Voor de show werd er ook nog even wat onweer bij geplaatst.
Dit zorgt er allemaal voor dat in 5 minuten tijd de hele stad onderwater komt te staan. Buitengewoon bizar om te zien dat het echt niemand wat uit maakt. Als robots lopen en rijden ze door kuithoog water.
Dan nu door naar een omschrijving van deze nachtbus. Het is eentje met airco, gingen uit van zonder airco dus dat is alvast winst. Verder heb je onderin stoelen en erboven een soort terrariums. Matrasje en een glazen deurtje met een gordijntje. Kortom, je boekt deze dingen en vanaf het moment dat je in je kooitje kruipt heb je maar één doel, in slaap vallen en pas bij eindbestemming wakker worden.
Weet niet of dat helemaal gaat lukken want as we speak komt er een klein kinderklasje de bus in. Hebben wij weer…. Ook is het bedje vrij kort waardoor je met je hoofd tegen het hoofd eind zit iedere schok in de weg resulteert dus in tik tegen het wandje. Dat is dus ongeveer 20-30 keer per minuut. Moet ik nog even wat op verzinnen.
Ugh, een 5 uur later wordt ik wakker van mijn eigen wekker. Had ik beter kunnen laten. We rijden namelijk vol over bergwegen. En dan niet de manier die ik van thuis uit gewend ben, rustig en beheerst… Volle gaas want tijd = geld. Stel je even voor hoe mijn gammele maag er aan toe is… Nou na nog een goed half uur zigzaggen en over gaten in de weg denderen kwamen we aan in Udaipur.
Meteen een riksja geregeld naar alweer ons 3e resort. Eenmaal aangekomen zag het er al een stuk beter uit dan dat vage thema ding waar we gisteren zitten. Dit keer luistert de toko naar de naam A Justa Rajputan. Deden zich meteen na check-in weer nieuwe problemen voor. Met welke knop bedien ik de bovenste regendouchekop, met welke schakelaar gaat de verlichting boven het schilderij uit. Er was eigenlijk één ding wat echt tegenviel, anno 2013 krijgt een 4-sterrenresort het nog voor mekaar geld te vragen voor internet… Dat doe je gewoon niet.
Regen, palace, boot, espresso
We wilden toch even de stad in maar toen brak weer een moessontje los. Voordeel aan de meeste buien hier is dat ze kort zijn, nadeel is dat ze een dorp in 5 minuten tijd onder water kunnen zetten. Toen het opgeklaard was hebben we de riksja naar het City Palace genomen voor een espressobar in de buurt. Moesten een omweg maken aangezien een boom omgewaaid was. Onderweg brak de zon door en toen werd de planning omgegooid. We wisten niet of we morgen regen hadden als we eigenlijk naar het paleis wilden. De entree voor het museum was vrij hoog terwijl we eigenlijk alleen de buitenkant wilden zien. Dat konden we mooi combineren door een boottocht over het meer te pakken, de toegang tot het complex aan de buitenkant zit er dan bij, bonus!
De boot brengt je eerst langs een aantal hoogtepunten van Udaipur zoals de het City Palace natuurlijk maar ook Bagore ki-Haveli, een mega huis uit de 18e eeuw en de Dajil Footbridge, een soort Ponte Rialto. Tijdens de tocht blijft het Lake Palace prachtig in beeld. Een prachtig wit paleis midden op het meer. Als laatste kwamen we aan bij een eiland, ook hier brak de zon weer lekker door. We hebben hier een colaatje gedronken voor Rs. 150, bijna €2. Daarvoor hebben we al vaker gegeten inclusief een cola. Uitzicht was natuurlijk wel fantastisch. Na een korte tijd en heeeel veel foto’s zijn we terug naar vaste land gegaan. Hier op zoek gegaan naar een Espressobar wat ik als tip gekregen had, geen idee of het de juiste was maar ze hadden een heerlijke Latte Macchiato.
Net toen we wilden opstaan brak een bui uit waar je U tegen zegt. Denk dat ik kan stellen dat het de heftigste bui is die ik ooit gezien heb. Op ieder stukje straat gutste het naar onder. Er staat een filmpje op m’n Instagram, zal het bij thuiskomst hier neer zetten:).
Gelukkig werd het na een toch wel lange tijd eindelijk droog weer. Dit was een mooi moment om de marktjes te bezoeken, aangezien Udaipur vrij heuvelachtig is was het regenwater ergens naar een ver oord weggestroomd dus het was verrassend droog. Wat me wel opvalt is dat hoe extreem chaotisch en vuil het er vaak is het me in een positieve manier fascineert. Je krijgt zo veel meer een indruk van hoe het leven is dan bij een paleis.
‘S avonds zijn we gaan eten bij misschien wel het beste restaurant van de stad met een prachtig uitzicht over et meer. It was a good day!
