rogierbeckers

Iedere zelf respecterende noemenswaardige stad in Zuid-Amerika heeft een Plaza de Armas, een Plaza San Fransisco en een gelijknamige kerk die allemaal te vinden zijn in het koloniale centrum van de stad. Dat houdt dan weer niet in dat iedere stad een kopie is van een soort 16e eeuwse blauwdruk. Cusco ademde echt een relaxed sfeertje op Plaza de Armas, de dorpsoudsten zaten er rustig in of uit de zon al het leven op het grote plein in hun op te nemen terwijl de toeristen de mooie architectuur rondom het plein vastlegden.

Lima, de hoofdstad van Peru heeft een totaal andere sfeer, ja de Plaza de Armas is er maar daar ligt ook het presidentieel paleis met een tribune voor de wissel van de wacht. Het kan ook komen door la garúa, de mist die boven Lima hangt van april tot oktober. Het heeft Lima de naam van de somberste hoofdstad opgeleverd en dat was ook de indruk die ik er van kreeg. Maar… Ik weet zeker dat als je hier op een zonnige decemberdag rondloopt tussen de massa’s goedgemutste toeristen je mij voor gek verklaart. Vanuit Larcomar, het winkelcentrum in Miraflores uitkijkt over een met zon verlichte oceaan met op de achtergrond geluiden van spelende kinderen op het strand. Dan pas denk ik dat een park als Parque del Amor tot zijn recht komt.

Het nadeel hieraan, des te groter is de kans dat je slecht weer hebt in Machu Picchu, en dat zou vervelender zijn. Dus neem je zeker de moeite om Lima te verkennen, ga ’s avonds naar Parque de la Reserva en bekijk de prachtige verlichte fonteinen.

Ik was echter twee keer in Lima, en er zat dik een week tussen. Ik kwam terug op de dag van de onafhankelijkheid. Dat is een soort lokale koninginnedag koningsdag (Fiestas Patrias). Ik ben die avond gaan stappen met een groep vers ontmoette Limanezen, dan leer je de andere kant van Lima, met een feestdag weten ze zeker raad! De dag erop ben ik terug gegaan naar Larcomar waar toevallig wat zon doorbrak, en toen wist ik zeker dat Lima in het Europees hoogseizoen haar echte schoonheid verhult onder een dik pak mist en slechts zo nu en dan een klein beetje ervan prijsgeeft.

Als je een retourticket boekt op Lima, ga dan zsm door naar je startbestemming en laat Lima nog even achter je voor je een verkeerde indruk krijgt van het land, want het is werkelijk een prachtig land. Gebruik de bufferdagen voor je terugvlucht voor de stad en je weet zeker dat je geen dagen verspilt.

Ik mag dan wel in de vorige blog gezegend hebben ga liever naar Huacachina dan naar Nazca maar dat vereist natuurlijk wel enige uitleg. Dat Peru veelzijdig is was ik inmiddels al achter maar dat er een stuk is met zover het oog rijkt zandduinen was nieuw voor mij.

Het scheen een super relaxed plaatsje te zijn wat je zeker niet over mocht slaan. Wij zaten echter in Paracas wat bekend staat om zijn nationale park, kan aan het seizoen gelegen hebben dat er niemand was – er was namelijk wel een boulevard – het was er verder vrij uitgestorven. Soort Scheveningen in november. We verbleven in het erg relaxed Kokopelli hostel, eentje met een zwembad, een bar en pal aan de oceaan!

Maar nogmaals, we zaten hier voor het nationale park. In de ochtend vertrekken hier boten vol toeristen richting het Paracas National Park. Het park heeft een gedeelte op het land en aan de kust. Het stuk vanuit de kust doe je op deze manier met een tour van een slordige 2,5 uur. Zodra je er bijna bent wordt je al getrakteerd op een enorne hoeveelheid vogels die grotendeels geregisseerd lijken te vliegen. Bij de eerste echte stop zie je vogels zover als je kan kijken. Ook zie je de eerste zeeleeuwen en pinguïns. En pinguïns zijn hier wel wat kleiner dan in Artis. Of heeft Gaia ook pinguïns.

Hierna een tijdje rondgevaren en echt heeeeel veel vogels gezien. Niet gewoon veel vogels maar vervang ieder object wat je voor je ziet voor een vogel. Ieder lettertje op je toetsenbord en ieder schroefje in je IKEA bureau. Dat is ongeveer zoveel vogels als wij op ieder moment zagen.

Oke, ik heb jullie nu lang genoeg opgehouden met vogels, waarom moet je naar Huacachina? Omdat het in een land dat strak staat van de historie en hikes je even eraan helpt herinneren dat je toch echt op vakantie bent. Hoe zit het uit? Nou vraag een kind een oase te tekenen, zet er zelf nog even een paar hostels bij en je bent klaar. Ik heb in Marokko veel oases gezien maar dat waren dan echt hele steden dit was gewoon DE oase. Kom er nu ook achter dat de wereld het met me eens is. Als je “desert oasis” intypt op Google krijg je Huacachina als eerste afbeelding.

Nou wat hebben we er zoal gedaan? Bram heeft em gechilld aan het zwembad terwijl ik een zandduin op ben gelopen. Dat ia dus echt heel zwaar. Daarna lekker gegeten bij het Bananas Hostel voordat de tour begon. Dat hield in, met een buggy de zandduinen op. Voor de mensen die niet weten wat een buggy is volgt hier weer een keurige beschrijving. Men nemen, een Amerikaanse dikke motor, binden die aan een rolkooi, paar stoelen, stuurtje en de pure essentials van een motor en klaar! Die dingen razen dus met Godspeed over de zandduinen, berg op berg af. Ik moest een oor tot oor glimlach onderdrukken aangezien mijn tanden dan gezandstraald zouden worden. Na een half uurtje ofzo rond gereden te hebben waren we zelf aan de beurt. Je kreeg een soort snowboard. Soort, want het was smaller en van hout. Dus eigenlijk meer een skateboard. Verder kreeg je een stompje was om het ding beetje in te vetten. Ga je hard mee. Dan loop je richting een zandduin en realiseer je je dat het best wel hoog is. Even afwachten wat je kunt leren van de eersten. Vooral niet proberen te sturen, je benen hoog houden en je gewicht verdeeld. Verder leerde ik na mijn eerste ronde dat je je knokkels ook niet te ver moet laten uitsteken. Maar wat is het gaaf om zó dicht op het zand zo hard van een duin af te gaan! Zou niet durven zeggen hoe snel maar lijkt me een flinke kluif om die snelheid te fietsen.

Na een zandduin of 5 was het langzaam donker aan het worden, na nog even van de zonsondergang te hebben mogen genieten was de excursie echt klaar. Nogmaals als je in de buurt bent, ga er langs want het is echt een van de tofste excursies, ooit.

Sommige dorpen bestaan puur door de aanwezigheid van één attractie. Zo is dat met Aguas Calientes voor Machu Picchu en in bepaalde mate ook voor Cusco. Dan zie je meestal twee opties, een leuke stad op zich die als relaxte uitvalsbasis dient voor de bezienswaardigheid en een dorp dat puur functioneel is. Overduidelijk dat dat het geval is bij Nazca. Meteen als je aankomt met de bus in de stad zie je al dat het het zeker niet de relaxte stad is. We moesten echter nog een stuk met de taxi naar Pirwa Backpackers.

Dit bleek een huis te zijn met extra slaapkamers gerund door een soort oma. Denk dat dat ook de beste manier is om het ding te beschrijven, logeren bij oma. Alle inrichting is van een ander Era, als je bij het ontbijt geen koffie kopje hebt en dus een andere wilt pakken waardoor je geen matchende kop en schotel hebt ontstaat er toch wel lichte paniek maar bovenal alles is keurig schoon en verzorgd. Nee het is niet mijn stijl maar ik zou niet één ding kunnen noemen wat er mis is.

Verder de straat is al helemaal kafkaësk, overal hoge hekken, stroomdraad erboven en winkels die per bezoeker de deur van het slot halen. Had ik al gezegd dat in 5 minuten 3 pick-ups los van elkaar langsreden can de politie met zwaarbewapende agenten achterin? Volgens mij als het ooit fout zou gaan ontpopt het hostelomaatje zich tot een Hellen Mirren in Expendables.

Maar we kwamen overduidelijk niet voor de stad. We kwamen voor de Nazca-lijnen, lijnen waarvan niemand weet hoe ze er zijn gekomen en wat mij betreft prima kan zijn aangelegd door groepje locals om het dorp uit de afgrond te trekken. Maar knap is het zeker, we hebben het over figuren van soms wel 100m lang in een rotslandschap. Om dit te zien kan je een trap oplopen van een uitzichttoren of je pakt een Nazca-flight. Dan vlieg je in een Cessna eroverheen. Raad eens wat de aerofielen gekozen hebben…

Zou je bij de vlucht zeker houden aan de aanbeveling om vooral niet vooraf te ontbijten. Om iedereen in het vliegtuig ee figuren goed te laten zien gooiende ze echt volledig op zijn kant. Dat plaatst een bepaalde druk op zowel je evenwichtsorgaan als je maag. Maar met zo een klein vliegtuigje vliegen heeft dan wel weer wat tofs. Kijk de lijnen zijn leuk maar als je vreselijke vliegangst hebt, krap in budget en of tijd zit zou ik liever naar Huacachina gaan ipv Nazca.

Koloniaal Cuzco

De trek begon en eindigde in Cuzco, we kwamen de dag voor de trek er aan toen het al avond was en hadden dus niet echt de mooiste indruk van de stad. We hadden echter goede verhalen gehoord over de stad dus de verwachtingen waren hoog. Na een ontbijtje in het hostel was het tijd om de stad in te gaan. De bekendste plek in de stad is Plaza de Armas, een vrij groot plein met twee mooie kerken, het nodige groen en natuurlijk een aantal fontijnen. Qua ingredienten gelijk aan ieder ander plein in Peru enig verhschil was hoe het afgemaakt was. Het waren vrij grote kerken en omringd met een gallerij als bij het San Marco plein in Venetie. Hier kon je echter lunchen op de balkons uitkijkend op zowel een strakblauwe lucht boven een prachtig landschap en het zojuist beschreven plein. Erg leuk!

Vanuit dit plein loop je gemakkelijk naar Plaza de San Fransisco, ook een leuk parkje waar we onszelf van heerlijke Empanadas hebben voorzien. Die krijg je hier echt op iedere straathoek en de een nog lekkerder dan de ander. We zagen dat de straat nog verder ging onder een boog door. Deze zijn we doorgelopen wat uitkkwam bij een flinke markthal. Meteen bij binnenkomst werden we begroet door een rij oudere vrouwtjes die smoothies maakten. Dat klonk ons best prima in de oren! Een ananas smoothie was het resultaat! Vind marktjes als deze altijd wel wat hebben dus er na de smoothie eens even goed rond gekeken. Je loopt eerst natuurlijk langs de fruitkramen die je overal vindt maar ieder gebied heeft toch altijd een soort eigen toevoeging. We dachen die gevonden te hebben bij de kraampjes die maca-poeder, quinoazaden en ander vergelijkbaar spul verkochten. Dat was blijkbnaar niet DE toevoeding. Hier verkopen ze in de achterhoek nog een bredere varieteit aan delen van de dieren die we zelf niet snel bij een hollandse slager zouden tergenkomen. Gebruik je fantasie en je kan denk ik een flinke lijst opdromen.

Na deze toch wel bovengemiddelde cultuurshock zijn we gaan lunchen. De locatie heb ik al beschreven dus dat zal ik jullie besparen. Een andere attractie is het CacaoMuseo, een chocolademuseum. We dfachten echt een flinke toko tegen te komen maar het was meer een aantal muren met foto’s over de oorspong, een keuken voor workshops en een cafe. Dat laatste vonden wij het boeiends en hebben er dus best wel eens even de kaart getest.

Hierna zat het bezoek er al weer op waar we niet aan toe zijn gekomen maar wat me wel een mooi beeld lijkt is ergens een heuvel op te zoeken, het centrum ligt in een dal dus dat vanuit een heuvel zien moet denk ik wel leuk zijn, evenals Plaza de Armas ‘s avonds.

Jarenlang was mijn droom om met de Inca-trail bij Machu Picchu aan te komen. Machu Picchu is meer dan een ruïne op een berg, mensen reizen vanuit de hele wereld naar Machu Picchu en combineren het met een reis door Peru. Zo was het ook voor mij. En dat absolute hoogtepunt wilde ik dan te voet bereiken, enige optie, de Incatrail. We hebben het echter over een route die ongekend populair is en aangezien de overnachtigskampen niet gigantisch groot zijn mogen er 500 man per dag starten. Dat is ver voordat het hoogseizoen begint uitverkocht. We moesten bij het plannen thuis dus de manier herzien. Een actief alternatief is de Inka Jungle Trek, los van de aanzienlijk lagere prijs is die toch stuk comfortabeler en vooral afwisselend.

In de volgende blog had ik het erover dat ik geen dagblogs ga maken; dat houdt niet in dat ik ook zaken als chronologie uit huis gezet heb. Het wordt alleen wat geordender.

– Dag 1 –
Vroeg op want om 6 uur vertrokken we. Moesten een slordige 3 uur rijden naar een punt waar onze downhill mountainbike route begon. Was niet echt mountainbiken aangezien ik alleen asfalt gezien heb maar toch! Bizar hoe lang je hier puur bergaf kan rijden, ongeveer 2,5 uur. We hadden dan ook een hoogte verschil van 2,5 km overbrugd en een afstand van een 70 km! Het uitzicht was echt prachtig, doordat we ruim boven de boomgrens begonnen en eronder eindigde kwamen veel verschillende landschappen langs. Hierna was het al tijd voor de lunch, dat was écht prima geregeld, lekker lokaal! En in deze regionen houdt dat in veel avocado. Dat is dus dikke prima!

Na een korte wandeling naar het overnachtigsadres zat het programma erop. Het was echter dampend warm en een koud riviertje was dichtbij. Zei ik riviertje? Een rivier die miljoenmiljard liter water op godspeed verplaatst. Gelukkig was er een vrij hoge rots vanwaar je in stuk luwer diep water kon springen! Hierna nog even een fris Quesquena biertje in de kraag gevat om erna na het eten te gaan slapen.

-Dag 2 –

Wekker op dezelfde tijd voor weer een drukke dag. Na een uitgebreid ontbijt begon het programma. Helaas minder spannend, een stevige wandeling van 16km over heuvels. Maar wat is minder spannen? Een erg relatief begrip. Vandaag is dat is wandelen met een prachtig uitzicht over een dal en zover je kijkt natuur! Het was echter beetje eenzijdig dus zal jullie er niet te lang mee lastigvallen! Na wederom een heerlijke lunch met vooraf verse guacamole en een siësta in een hangmat konden we verder. Denk dat inmiddels bijna iedereen is afgehaakt maar voor de die hard typ ik rustig verder. Hoe zou je namelijk een lange wandeldag kunnen eindigen? Juist in hot springs, heerlijk. Gewoon even lekker chillen.

Ook dit was eindig want het was wederom voedertijd. Hierna heb ik geslapen als een baby-alpaca.

– Dag 3 –

Tijd voor actie! Eerste programma punt was ziplinen, of tokkelen hoe je het ook wilt noemen je gaat verdomd hard over een kabel op aanzienlijke hoogte. Dit had ik echter al gedaan in Costa Rica dus er moest een grens verlegd worden. Terwijl een enkeling zich nog even in was aan het stellen op wat komen ging ging ik eens vragen of je ook onderste boven mocht. Had het ergens op Google gezien, leek me geinig! En het mooiste was, geen probleem en ze hadden nog wat tips ook!

Zoiets duurt geen dag dus de koers richting Aguas Calientes werd ingezet; dit is het dorp bij Machu Picchu. We liepen als het waren om Machu Pichu heen, een flinke wandeling kan ik jullie zeggen! Maar ze hadden warme douches en wifi beloofd dus we hielden de vaart erin.

Wifi was er, evenals een WK-finale, over het warme water is toch een klein meningsverschil. Maakte geen donder uit want Aguas Calientes is Spaans voor warme wateren dus ook hier weer de hot springs ingedoken. Dus, daar sta je dan met een groep backpackers in een thermaal bad, onder een sterrenhemel in de heilig valei op steenworp van een wereldwonder. Wat doe je dan? Cocktails bestellen en vragen of er raggae muziek is! Ja het kan altijd epischer, dat is de regel. Terug in het hostel stond Het Laatste Avondmaal van deze tour klaar. Ook hierna ging iedereen weer tamelijk vroeg slapen, de wekker staat op dag 4 namelijk nog eerder!

– Dag 4 –
Zoals gezegd, ik wilde lopend bij Machu Picchu aankomen, dat het niet met de Incatrail lukte was jammer maar daardoor ga ik me nog niet in een luie toeristenbusje proppen! Wekker ging dus om 3:40! Mijn definitie van vakantie is wellicht iets anders dan die van anderen…

Anyway, de bedoeling is dat je zo snel mogelijk uitkomt bij de brug die eindigt bij de trappen naar de ingang. Deze openen om 5 uur en er staat rond die tijd een mega rij. Wij kwamen rond uurtje of 4:30 aan als een van de eerste. Nadat je over de brug bent gaat het pas echt goed los. Je moet een slordige 500 meter de hoogte in met trappen, in het donker. En de trappen, dat zijn gewoon uitgehakte stenen, die zijn niet altijd van hetzelfde formaat, anders gesteld, ik denk dat iedere trede anders was. De klim duurde een slordige 40 minuten waarbij we met een groep echt als gekken gelopen hebben. Maar het was het waard. De Chinese delegatie voor hun stokstaartjesconferentie van de was nog niet gearriveerd. Wel een paar andere bussen toeristen maarja, die hadden nog geen warming up gehad dus once again konden we lekker doorrennen. Eenmaal aangekomen bij HET uitzichtspunt was het het allemaal ruim waard. Wat een prachtig uitzicht over niet alleen Machu Picchu maar alle heuvels eromheen. Echt fantastisch om zoiets te mogen bekijken. Na het switchen van sportshirt naar een fancy shirt konden we ongestoord foto’s maken zonder mensen op de achtergrond.

Elvis, onze gids, stond onder al zijn verhaaltje te houden dus voegde we ons erbij. Hij had gelukkig geen lang verhaal maar wel boeiend over wat sommige stukken ooit voor functie hadden. We hadden tickets voor Waynapicchu dus die was erna een de beurt. Ook dit was een pad met rotstreden, wilde eens kijken hoe snel je boven kon komen dus na goed 20 minuten kwam ik dampend boven aan. Waynapicchu geeft je van grote hoogte echt een goed beeld hoe Machu Picchu in elkaar steekt. Het is de berg die je op achtergrond ziet in de meest standaard Machu Picchu foto’s. Echt een aanrader!

We hadden nog een paar uur maar zelfs bij zo iets moois als Machu Picchu kan je op een gegeven moment het gezien hebben. Mijn knie had van alle kilometers toch wel een raar gevoel dus toen hebben we we wel het busje gepakt, ik heb nog 2,5 week te gaan en dat wil ik wel graag fit lopend doorbrengen ;)!

Paar uurtjes chillen in het hostel later was het tijd voor de trein naar Ollaytaytambo. By far het duurste treinticket ooit. Een 2e klas 20 uur durende trein in India is nog steeds 10€ goedkoper dan 2 uur hier. Zo werkt een monopoly en een sterke vraag-aanbod positie. We moeten zometeen nog een twee uurtjes met de bus naar het hostel maar ik heb in mijn glazen bol gezien dat ik die wegmaf als ik de kans krijg.

Voorzover mijn blog voor de trek!

Ik ga dit jaar wat minder voor kwantiteit en wat meer voor kwaliteit, ga dus geen blog schrijven als er niks noemenswaardigs gebeurd is en meer per afzonderlijke plaats een blog maken.

Ik was gistermiddag goed aangekomen vanuit Lima op een vlucht waarbij ik een stoeltje aan het raam bij de nooduitgang had weten te bemachtigen. Dat is best wel prima! Na een slordige 1,5 uur kwamen we aan in Juliaca, een vliegveld zoals ik het verwachtte, een kofferband die nog net niet met de hand werd aangedreven, een groep mannetjes die muziek maakten en de uitgang. Allemaal op 40 meter afstand van het vliegtuig. Trof een westerling bij het verlaten van het vliegtuig die toevallig ook naar Puno ging, anders had het me een bus, een taxi en een hoop zoeken gekost. Met een hoogte van 4km ben je vrij snel buiten adem dus dat wil je niet, en dat is dan ook mijn eerste record wat ik gebroken heb:)

Aangekomen in het hostel, Quechuas Backpackers, een prima stekje met een geweldig uitzicht over het Titicaca-meer. Dat is tenslotte de reden dat ik hier ben, en natuurlijk om met Bram te treffen die vanuit Argentinië afgelopen dagen deze kant uit is gereisd. Ja ook dit jaar weer een fantastische reis met Bram!

De ochtend erna opgestaan met een mega kater, en dan niet vanwegen alcohol maar hoogteziekte voelt precies zo, droge mond en wat hoofdpijn. We hadden een stevig ontbijt, wat steviger dan het hostel had ingecalculeerd aangezien de Carlosjes toch wel minimaal 1x extra brood zijn gaan halen. Hierna werden we opgehaald door Marcos, en zetten we koers richting het meer. Vanuit de haven zijn we met een boot naar de Rieteilanden gegaan. Echt geniaal hoe hier een community uit de grond is gestampt van riet. Echt alles maken ze ervan, de drijvende fundering, de woningen, het interieur. Hier kreeg je op zo een eiland een super toeristisch lesje met gedrukte borden enal. Maar toch, blijft een aanrader als je hier bent. Al is het maar om te zeggen dat je op het hoogte meer ter wereld in een bootje hebt gezeten.

Na afloop van de tour was het tijd voor lunch en de wedstrijd Nederland Argentinië. Na Brams recente ervaringen met Argentinië was al onze hoop nog meer dan normaal gericht op winst voor Nederland. Ook voor ons was na deze wedstrijd niet veel tijd meer vrij, het was donker dus een pizza en een lokale forel was de dag afgelopen.

Vandaag pakken we de toeristen bus naar Cusco, eentje die ook onderweg nog wat stopt voor een foto en een rondleiding. Heb veel goeie verhalen gehoord over Cusco dus ben heel benieuwd!

Ik ben er klaar voor! Sta wederom op een luchthaven met mijn volle backpack op mijn rug, klaar voor een nieuw avontuur. Na een aantal jaren Azië verkend te hebben is het dit jaar de taak aan Zuid-Amerika om me te gaan verrassen. Het is een fijne mix van Peru, Ecuador en Colombia geworden. Stuk voor stuk landen waar je op zich al makkelijk 3,5 week omkrijgt.

Mijn eerste vlucht vertrekt zometeen vanaf Dusseldorf naar Atlanta, kost me een uurtje of 9. Daarna door naar Lima voor de nacht om net voor de middag naar Juliaca te vliegen, in zuid Peru. Dan na een busrit van een uurtje kom ik aan in Puno. Een stad aan het Titicacameer op een slordige 4 KM hoogte. Dat is net iets lager dan de Mont Blanc beste mensen! Daar tref ik Bram en dan kan de echte reis beginnen.

Veel leesplezier de komende weken:)

Zo heb ik jullie aandacht over een van ‘s werelds meest indrukwekkende door de mens aangelegde constructies. Maar wil dit blog beetje chronologisch houden dus ik kom er straks op terug! Bij aankomst was al duidelijk te zien dat het een vrij unieke stad was met veel hoogbouw. Bij daglicht was dat nog beter te zien. De stad profiteert duidelijk van de handel aangezien alles behoorlijk op orde uit ziet.

Vanuit de stad naar Casco Viejo, de oude wijk loopt een boulevard aan de Pacifische kust, als je hotel in de buurt van het Hard Rock Hotel ligt, zeker de moeite waard om zo naar Casco Viejo te lopen in plaats van een taxi te nemen. Loop hier lekker langs de koloniale kerken en smalle straatjes met balkonnetjes. Dit wijkje laat weer even de oorspronkelijke roots zien van Panama.

Hierna een stel Nederlanders getroffen die ook plannen hadden om naar het kanaal te gaan. Taxi vanuit Casco Viejo naar de Miraflores sluizen kost rond de $6 in rustig verkeer. Zorg dat je hier ergens na het middaguur aankomt. Ik vond de informatiezalen echt super boeiend, hoe is het aangelegd hoe is het nu etc. Als je komt neem hier ook echt lekker de tijd voor voordat je uitkomt bij het neusje van de zalm. Het bezoekersdek… Hier begint de show vroeg in de ochtend tot een uurtje of 10, daarna is het er echt extreem rustig (geen schip van het formaat waarvoor je 15 dollar wilt betalen) tot weer een uur of 2 in de middag.

Hierna de taxi terug gepakt naar het hostel, het Hard Rock Hotel hier in Panama heeft geen echt Hard Rock Cafe maar wel een bar met zwembad en een fantastisch uitzicht over de stad, een goeie stand-in. Hier heb ik samen met Simon mijn reis afgesloten. Het was eentje voor in de boeken.

Oke, de vorige blogs gingen allemaal over hoe super chill reizen is, dit stukje ging ietsje minder vloeiend zal ik maar zeggen…

Had een Ticabus geboekt deze staat bekend om de fikse airco maar had hem vooral geboekt omdat het een veilige manier was om met een nachtbus naar Panama te komen. Er waren precies twee gringo’s op deze bus, ik en Simon, een jongen uit Cambridge.

Ik was best wel kapot door mijn snelle tour door Costa Rica dus zeker tot aan de grens met Panama heb ik als een zonnetje geslapen. Best uniek voor mij kan ik zeggen. Kwamen bij de grens aan rond 4:30 waarvan je zou denken, fijn, lekker vroeg! Maar hield in dit geval in dat we nog 1,5 uur moesten wachten totdat de grens open ging. Dat hebben we in Europa wel even wat beter geregeld!

Hierna gingen we dus echt de grens over, altijd zo een grauwe plekken… Hoewel hier niet echt een duidelijk stuk niemands land is zoals je dat in Azië bijvoorbeeld wel had, was het na het behalen van mijn exit stempel tijd om mijn entry-stempel van Panama te regelen. Het leek wel een basisschool speurtocht. Dit tripje was de eerste met mijn nieuwe paspoort en begint al lekker te vullen!

Nu kwam toch wel het bizarste van de hele trip, de bagagecontrole, we moeten alle bagage op een tafel leggen en een man ging een passagierslijst oplezen. Daarna moesten alle tassen open, dus ik dacht, dit gaat de rest van de dag duren. Laat ik het naar boven afronden als ik zeg dat die 1 koffer van een afstandje bekeken had. Snel alles dichtritsen en go!

Was nog kapot genoeg om een flink stuk weg te slapen en dat heb ik dus ook zeker gedaan. Zoals gezegd, Tica Bus staat bekend om zijn aircogebruik dus toen ik dampend heet wakker werd was ik vrij verbaasd. Bleek dat de bus kaduuk was. Temperatuur liep wel heel erg snel op dus was het tijd om de bus uit te gaan. Steeds meer mensen verzamelde zich rond de motor van de bus waaruit bleek dat een aandrijfriem er genoeg van had gekregen.

Na toch wel een redelijke tijd buiten in de zon te hebben gewacht reed de bus weer en kwamen we aan in Panama-city. Daarover meer morgen 🙂

Je leest het goed, alweer de laatste dag in Costa Rica. Een land dat zijn naam te danken heeft aan zijn ‘rijke kust’ maar het is veel meer dan dan. Prachtige nationale parken en prachtige wegen. Doordat het land niet heel erg groot is denk ik dat je in 3 weken op normaal tempo echt alles gezien kan hebben. Iets anders dan India waar je alleen per provincie al 2 weken kan tellen.

Maar wat heb ik dan gedaan die laatste dag? Eerst eens even gerelaxt bij het zwembad. Je zit hier echt luttele kilometers van een vulkaan die uitziet zoals je op de basisschool een vulkaan zou tekenen. Erg driehoekig! Was blijkbaar een luxe hotel (Arenal Observatory Lodge, $8/p) in de buurt vanwaar je wat korte wandelingen kon maken. Belgisch meisje, een Duitser en een Nederlandse zagen dat ook wel zitten dus zijn we vertrokken!

Echt een prachtig stuk en goed aangelegd dus echt voor iedereen te bewandelen. Onderweg een waterval gezien wat Ann op haar to do list had staan! Ook brengt het je langs plekken waar he echt een top uitzicht op de vulkaan hebt. Als je niet mega veel tijd hebt om de boel te zien, zeker een aanrader. Verder is een avondje naar de hot springs ook zeker een aanrader, maar had helaas maar 1 avond.

Arenal was tevens mijn laatst bestemming dus na de wandeling was het tijd om terug te keren. Ook hiervan kan ik zeggen, neem er lekker de tijd! En nu komen we bij het punt waarbij het reistempo me parten speelt. Zeker klinkt het gaaf, flink deel van het land in 5 dagen. Los van het feit dat het vermoeiend is zijn er zoveel toffe mensen hier die je leert kennen en nog geen dag later als je eenmaal echt een klik hebt is het weer tijd om te vertrekken. Versterkt alleen maar mijn verlangen om ooit een keer echt lang te reizen, ooit…

Na mijn vaste stop bij het Hard Rock Cafe was het tijd om de auto in te leveren. Mijn Daihatsuutje. Hij had niet veel kracht, heeft zeker geen designprijs gewonnen, de afwerking binnenin was ook niet meer dan basic maar de limoengroene kleur en het feit dat hij het vol heeft gehouden over de meest idiote wegen zonder ook maar één klapband zorgt er wel voor dat ik er stiekem van ben gaan houden. Het was mijn eerste roadtrip en het was meteen een verdomd goeie.

Dat was tevens Costa Rica, het vervolg is vanuit de bus naar Panama!