rogierbeckers

Nu ik in de bus naar Cambodja zit kan ik stellen dat we Vietnam hebben afgesloten. Ik ga niet de reis samenvatten, de blogs zijn leuk zoals ze zijn en als het goed is komt van Bram zijn kant sowieso een samenvatting. Ik ga het land samenvatten, de cultuur gecombineerd met wat je er kan doen en wat tips voor als je zelf geïnteresseerd bent geraakt.

Zoals ik schreef, Vietnam heeft voor ons een scheiding. Een deel hiervan heeft met de geschiedenis te maken, een deel met het land zelf en natuurlijk ook met wat wij ervan gezien hebben.

Het begon voor ons in Hanoi. Onze eerste indruk was dat het een broeierig warme stad was, we waren er nog niet aan gewend dus met het uitstappen uit de bus merkten we het verschil. Het was een drukke stad met smalle straatjes waarbij het leefklimaat door de bomen niet beter wordt. Maar het gaf het straatbeeld wel een leuk karakter. Voor de toerist die graag bijzondere gebouwen wilt zien is het niet geschikt. Wie van dat straatbeeld houdt, laat je met een taxi afzetten bij het Hoakiem-meer en loop gewoon een tijdje door de kleine straatjes. Het mausoleum ligt buiten het centrum, wie het van binnen wilt zien moet er tussen 8 en 11 zijn maar verwacht lange rijen. Voor de buitenkant kan je altijd langs.

Maak je geen zorgen over het boeken van een tour naar Ha Long Bay, twee dagen wordt aangeraden maar de eendagstour geeft je een goed beeld. Voor de 1 dag ben je iets meer dan $15 kwijt, de tweedaagse ligt rond de $55. Boeken kan in iedere straat op 10 plekken en sowieso vanuit het hotel of hostel.

Van Ha Long Bay kan je je vanalles voorstellen zonder teleurgesteld te worden. Wij vreesden voor het ergste voor $17 en waren al blij dat we vanuit het hotel in Ha Long Bay waren voor die prijs. Maar op de boot merkten we dat we al vertrokken met maar 22 man aan boord in plaats van het maximum van 48. We vertrokken richting de lijmstenen, zowel in het zitgedeelte als boven op het dek was het goed uit te houden en was een mooi uitzicht te zien. We gingen eerst naar een soort floating village om nog wat vis te halen. Kort hierop volgde een smakelijke lunch die bestond uit meerdere kleine gerechten waar je uit kon kiezen. Vanuit hier kon je ook met de kano weg maar het was voor ons niet helemaal duidelijk of je dan nog meer met de boot zou zien of dat de boot je aan het eind zo oppikken dus dit hebben we gelaten. Hierna ging de boot naar een grot die zich binnen zo een lijmstenen grot had gevormd best indrukwekkend. De kade voor de boot en de wandelpaden waren ook de enige bouwsels die in heel Ha Long Bay te zien waren. De rotsen zijn echt onaangetast. Na een uur of 5 op de boot gingen we terug naar Hanoi, een rit van 3 uur inclusief een pauze.

Wij hadden genoeg van Hanoi gezien en wilden door naar Ninh Binh, dat kan per trein en per bus, beide zijn goed in het hotel te regelen maar ben op tijd voor de trein, wij konden alleen maar hard seats pakken. Een andere optie is Sapa voor een echt beeld van het binnenland, een trip kan vanaf 2 dagen.

Ninh Binh is het Ha Long Bay van het binnenland. Het draait volledig op Tam Coc en Trangh An waar je met een roeibootje voor nog geen €2 gedurende 2 uur wordt rondgeleid. Als je de kans krijgt laat je naar Muah Cave brengen (of regel een kaart en scooter voor $5/dag bij je hotel) voor een adembenemend uitzicht. Doordat Ninh Binh geen echte highlight is op de kaart heeft het centrum een heel leuk karakter. Het is 1 ‘grote’ straat met wat kleine straatjes. Zeker na een drukke stad als Hanoi is het een welkome afwisseling.

Hierna zijn we naar Hué gegaan, de treinen zijn comfortabeler maar zaten vol dus moesten we een nachtbus hebben. Niet erg relaxed maar je komt vroeg aan in Hué dus je kan daar verder uitslapen. Dat kan je doen op je hotelkamer of je rijdt in 15 minuten naar een prachtig rustig strand:). Vanaf hier is ook een scheiding, het noorden met Ha Long Bay, Ninh Binh en eventueel Sapa staat bekend om adembenemende uitzichten, hierna kom je meer in leuke steden. Hué staat bekend om de citadel, het is leuk maar wij kregen er geen dag stuk geslagen. Wederom gewoon de stad bekijken als deze door de bevolking gebruikt wordt. Als je van wat historie houdt boek een tour naar de DMZ-zone, het grootste gedeelte van de oorloog is opgeruimd maar er staat nog een vliegbasis en aan het eind loop je een eind door de Vinh Moc tunnels, een goed alternatief voor de Cu Chi tunnels waar je meer tijd voor nodig hebt. Hele tour is net onder de $15 inclusief gids.

Vanaf Hué is het het beste om met een bus naar Hoi An gaat, als je met de trein gaat moet je vanaf Da Nang toch weer de bus pakken dus kan je beter meteen de bus pakken. Kost een uur of 4 voor ongeveer $4-6.

Veel toeristische dan Hoi An krijg je het niet, Nederlanders en ressorts zijn er in grote getale maar als je je daar niet te hard aan irriteert is het een leuk dorpje waar je je voor minder dan $100 een maatpak laat maken. Ook dit is weer een verschil met het noorden, massatoerisme was er niet echt. Zelfs in Ha Long Bay was het niet dat de boten bijna tegen elkaar botsten. Een tip voor eten is Haifoo, leuk restaurant met als menu tip de ‘Hoi An specialities’. Als je geschikt bent voor een scooter kan je in een uur naar de My Son tempels rijden. Het is niet super bijzonder maar een uurtje rondlopen kan geen kwaad. De rest van de dag kan je doorbrengen op het prachtige strand van Hoi An. Kies wel voor An Bang, mooier en rustiger dan de andere.

Onze volgende stop was Saigon (Ho Chi Minh-stad), we waren bevooroordeeld, we kwamen met het idee het is ook zonde om het over te slaan. Het is ook niet meer dan een metropool, het was er super druk, drukker dan Hanoi maar daar hadden de straatjes wat leuks doordat ze zo smal waren. Een dag krijg je wel om met een wandeling door het centrum langs het Reunification Palace en de verschillende musea. Voor de overige dagen kan je kiezen voor een trip naar de Mekong Delta en een dag naar de Cu Chi tunnels. Wij kozen om door te gaan naar Cambodja.

Vragen? Gebruik de comments onderaan.

Onze eerste indrukken van Saigon waren niet al te goed dus de 12e dag geeft de stad een herkansing.

Het deel waar we gistermiddag kwamen was al beter dan de weg van het station naar ons hotel maar zo een miljoenenstad moet ook schoonheid kennen. We begonnen de dag met een ontbijt bij de bakkerij. Na een goeie bodem pakten we de Lonely Planet erbij om de stadswandeling in te zetten.

De route leidde ons langs eerst langs een aantal markten waarna we al snel de eerste grote bezienswaardigheden tegen kwamen. Het eerste was het Reunification Palace. Het bleek een goed idee het interieur te laten voor wat het was en naar de Notre Dame te gaan. Aziaten kopiëren alles weten jullie nog;)?

Onderweg kwamen we nog een mobiele wafelkraam tegen. Geen karretje maar een bamboe-lat met aan de ene kant 2 vuurtjes en ren wafelijzer, aan de andere kant de wafels zelf. Als iets kan kom je het hier tegen. Gisteren was het cafe van het Hard Rock Cafe dicht dus daar hebben we nog even een colaatje gedaan. Sooo hardcore hard rock.

De verdeling was Bram de route, ik de foto’s dus hierna leidde Bram ons naar het War Remnants museum voor onze dagelijkse dosis cultuur. Om eerlijk te zijn, de voorkant van het museum zag aantrekkelijker uit dan de binnenkant. Buiten stonden een aantal tanks, vliegtuigen en helikopters. Binnen hingen foto’s. Achja, toegang was toch evenveel als een cola (op straat, niet in Hard Rock Cafe) dus de schade viel mee.

Hierna liepen we door naar de Last Emperor Pagoda. Ofja het was zo indrukwekkend dat we er in de eerste instantie langsliepen en pas bij navraag het vonden.

De route was ondertussen aan de eindfase gekomen en de temperatuur begon ook goed te stijgen dus besloten we terug te gaan naar het hotel. We hadden om half 7 afgesproken om te gaan eten met Mijntje, Erik & familie maar wilden zeker even de rooftop bar van het sheraton bekijken. We lieten ons wel met de taxi afzetten dus het klonk wel leuk om te zeggen ‘Sheraton Hotel please’ al was het voor een cola. Boven aangekomen was echt waanzinnig. De prijzen, het uitzicht was matig maar wij als backpackers hebben een ander idee van een cola prijs dan 130.000 dong, een €5. De busreis van 4 uur vanaf Hué naar Hoi An was goedkoper…

Anyway na nog even wat gedronken te hebben was het tijd voor de laatste avond met Mijntje, Erik en de rest van de familie Munnig Schmidt die we sinds de DMZ-tour bijna dagelijks hebben getroffen. Het was een gezellige en lekkere avond in restaurant Hoa Tuc welke zeker in Nederland een gevolg krijgt.

Voor nu is het op tijd slapen en morgen met (nog in te pakken) backpacks klaar te staan voor de bus voor een midweekse Cambodja. Dit was dus mijn laatste blog vanuit Vietnam. Ik vond het een prachtig land. Net zoals ieder jaar vat ik iedere reis samen. Dit jaar per land en uiteindelijk de reis dus stay tuned!

Aangekomen! Na een mega chaos aan taxi’s hebben we eentje naar een hotel uit de Lonely Planet gestuurd. We waren al behoorlijk bevooroordeeld over hoe niet amusant Saigon is en daar was na een eerste wandeling vrij weinig aan veranderd. We zijn maar terug gegaan naar het hotel, wat gechilld en gekaart. Daarna wilde Bram naar een marktje en ik het Hard Rock Cafe. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben zelf ook een fan van die lokale markten en na een uurtje rondsnuffelen hadden we het wel gezien. Nadat de teller van bezochte Hard Rock Hotels op 3 was gekomen konden we via een mooi stukje park terug lopen. Voor dat we het laatste deel bereikte moesten we een rotonde op met evenveel auto’s als bij de Arc de Triomphe in Parijs maar dan met nog een 200 scooters op elk willekeurig moment:O! Serieus, kijk de foto’s. Vanavond hebben we dan wel weer rustig aan gedaan met een broodje en erna bij een klein wegcafe op aanraden van Kirsten een biertje gedronken voor 10.000 dong. We hebben in Vietnam meer betaald voor water.
Morgen gaan we echt de stad bezoeken dus voor nu tijd om bij te slapen van het gekrijs van het kind(a).

De 15 uur in de trein geven me naast de mogelijkheid om gewoon chill te liggen en muziek te luisteren ook gewoon de gelegenheid voor een blog die niet gebonden is aan wat we daadwerkelijk van dag tot dag doen.

Waarom ga je naar Azië als jongere? Er zijn zoveel oorden dichterbij waar je je vakantie kunt slijten. Azië heeft iets wat je eigenlijk alleen kunt begrijpen als je er geweest bent maar ik ga het gewoon proberen. Ik heb toch tijd zat.

Het is iets wat alleen besteed is aan mensen die een tijd het patatje oorlog kunnen missen, er geen probleem mee hebben om met de locals te communiceren door gebruik te maken van ‘handen en voeten’. Nog leuker is het als je openstaat voor het ontmoeten van nieuwe mensen. We zijn nu 10 dagen onderweg en hebben al zoveel mensen ontmoet. Een eigenschap van de mensen die zelfstandig hier zijn die je gemeenschappelijk hebt is een lust voor reizen en dat bepaald al een groot deel van je karakter. Bijna iedereen hier benoemd zijn reis in maanden in plaats van het gebruikelijke dagen of weken. Dat zijn ook de mensen die je de beste tips geven die je nergens leest.

Ik dwaal af, waarom is Azië zo mooi? Op de eerste plaats is het nog meer in handen van de lokale bevolking dan van de westerse cultuur. Hier is de straat oversteken bijvoorbeeld nog een vaardigheid.

Overal langs de straat zie je kleine eettentjes. Wij hebben tot nu toe gegeten bij restaurantjes waarbij het eten achter de schermen werd klaar gemaakt. Volgens mij is het maar beter ook. Maar toch geven alle straatkeukens de steden een bijzonder karakter. In Hoi An was dat in veel mindere mate, daar heb je ‘Walking en cycling’-zones. Stel je zit dus 2 weken in een resort in Hoi An en wordt vanuit daar rechtstreeks in het centrum afgezet mis je dus de constante klank van claxons, de geur van de straatkeukens en de vragen van straatverkopers. Maar dat is precies wat hier onderdeel van het land en de cultuur is. Door Hanoi moet je niet lopen opzoek naar monumenten maar gewoon door het oude centrum voor de dingen die van een grote stad een Aziatische metropool maakt, de straten zelf en hoe maximaal ze gebruikt worden.

Dat is waarom ik in Azië ben.

Versnaperingen binnen handbereik? Mooi, want we komen aan bij de blog over de (geplande) 15 uur durende treinreis.

De trein zou om 13:24 vertrekken waardoor we ook voor normale begrippen een beetje konden uitslapen. Na een frisse douche en een ontbijt konden we de spullen gaan inpakken. De tassen ontploffen werkelijk bij ieder hotel, omdat alles wat je nodig hebt standaard onderin ligt. Ongeacht je indeling. Ik ben inmiddels een volleerd lasagne-maker met mijn stapel-en lagenkunsten.

Met de tassen gevuld gingen we in de lobby wachten op de ‘private car’ naar het station. Scheen logischer en nauwelijks duurder te zijn dan een combinatie van bussen en taxi’s. Wel typisch trouwens hoe behulpzaam ze in hotels zijn, nog voordat je bent ingecheckt hebben ze je al 4 voorstellen gedaan om bij je volgende bestemming uit te komen.

Ze hadden er al te vroeg laten komen, waren nog even aan het Twitteren, Facebooken en nog even afscheid aan het nemen van twee Canadese die we mogelijk nog vaker op de reis tegen zullen komen:). Anyway, in Vietnam you wait. We hadden hem om 11:30 geboekt, geen 11:11 omdat we al in de lobby zaten. Om iets voor half zijn we dus met de auto naar het station gegaan.

Bijna 1,5 uur te vroeg kwamen we aan, hier heeft ieder station een wachtruimte. Die dingen zijn als reistassen, ze zijn altijd te klein… Het was al 11 uur dus de zon had ook zijn best gedaan om het geheel erg oncomfortabel te maken. Nog even wat te kuusjen (wat te eten red.) gehaald en toen was het een kwestie van wachten.

Om exact 13:12 moest de trein binnen te komen, en jawel hoor, om 13:12 kwam een trein. Helaas niet die die wij moesten hebben. Vertraging is niet iets westers blijkbaar maar het twitter account van Vietnam Railways staat denk ik gepland voor over een paar jaar dus een paar locals hadden aangegeven te waarschuwen als de trein er zou zijn. Een slordige 30 minuten later dan gepland kwam die binnen.

Vanaf dat punt valt het voorlopig allemaal wel mee. We hebben ons plekje gevonden, hard sleeper is geen houten plank. Het is ook weer geen Hästens maar denk dat ik morgen nog een ruggengraat heb:). Ook zijn wij vooralsnog de enige bewoners van deze 6-bedden ding. We kunnen zowaar de benen strekken en door het opklappen van het middelste bed hebben we ook nog een mogelijk om rechtop te zitten:).

Het nadeel is dat het spoor volgens mij gemaakt is tijdens de lunchpauzes van de bevolking. Je wordt behoorlijk door elkaar geschud.

Weer iets later zijn we nog steeds alive and kickin’. Een man is langs gekomen of we ‘chicken’ wilden. We twijfelden over zijn Engels en showden ons ticket. Met de uitspraak hier klonk het hetzelfde. Maar over een 2,5 uur weten we wat we besteld hebben en of het te eten is. Betaald hebben we sowieso dus de maatschappij zal er niet hard om huilen als het niet zou smaken.

3 uur onderweg, het duurt nog ongeveer 1,5 uur naar het eerste station. Af en toe remt die flink als herinnering dat je nog in een trein ligt. Op de kaart zijn we amper op 1/5e. We liggen dan wel chill het is nog steeds een rit van minimaal 15 uur waarbij je op een bedje ligt. Beetje gevangenis gevoel, hopelijk bevestigd het eten wat over een half uur komt dat beeld niet.

Helaas, het beeld werd bevestigd. Het was kip, rijst en boontjes. Ik ga het even stuk voor stuk behandelen, ik heb immers tijd zat. De rijst, daar kan weinig aan fout gaan hoewel deze niet plakkerig genoeg was wat dus best een klus was. Door naar de boontjes. Denk dat deze serie gewoon niet gekweekt is op smaak en bite. Maar dan de kip, de kip… Je hebt biologische kip, je hebt scharrelkip, je hebt de standaard kip, dan krijg je 20 meter niets en dan, onze kip. Het was bruin met meer bot dan vlees en doordat ik een van de 3 te ondefinieerbaar vond heb ik dat maar laten liggen. Zo af en toe vraag ik mij af in welke taart mijn iPhone naar binnen gesmokkeld is.

Uurtje later, we dachten laten we maar in de lakenzakken gaan liggen en alvast het licht uitdoen, de bedden zijn niet van het soort waar je graag zonder op wilt slapen. Precies nu we het licht uitdoen barst een onweer los. We zitten in tropisch gebied dus hier is dat toch wat anders dan in Nederland, best veel bliksem namelijk.

Station ‘god weet hoe het heet maar we zijn sowieso 2 uur te laat’. Er heeft zich even een hele familie genesteld. Inclusief klein kindje. Is het niet schattig zo een kind in de fase waarbij het liefst 24 uur per dag geluid de norm is. Als ik niet wakker word gehouden door dat gepraat is het wel de gedachte dat ze het bedje boven me abnormaal vol hebben gelegd en dat net als iedere constructie eens een keer ermee op kan houden…

Weer iets later, kinderen kunnen niet slapen zonder lampje, laten we em toch aan, primaaaa!

Het is 2 uur ‘s nachts en het kind maakt al een paar uur constant huil geluiden om aandacht te trekken. Kinderen kunnen zeker leuk zijn maar denk dat het nog wel een hele hoop jaren duurt voordat zo een huil geluid me gelukkig maakt. Uiteraard slaapt de
moeder er wel doorheen.

Kwart voor 6, de trein had al al een 3 kwartier binnen moeten zijn maar denk dat er nog een 3 kwartier bij komen. We zijn zo een triljoen keer wakker gehuild. Voor de mensen die zeggen wat grof, ik kan een aandachtshuil omdat de moeder sliep onderscheiden van die als er iets is;). Je neemt gewoon geen kind zo lang met de trein mee. Voor ons was het dus geen topnacht maar waarschijnlijk was de reis met de bus nog erger geweest. Die deed er sowieso al 9 uur langer over. Met het vliegtuig waren we evenveel kwijt maarja, of dat nou de Azië-experience geeft? Wij gaan zometeen op zoek naar ons laatste hotel voor onze reis in Vietnam.

Vanaf een strandbedje in Hué is het tijd voor de blog van dag 6.

Hué is een prachtige stad met een oud cultureel centrum rondom de citadel. Daarnaast is op 20 minuutjes rijden een strand. Dat was na een toch niet geniale nachtrust best wel erg fijn:). Eenmaal bij het strand was niemand te zien, alleen de man van de scooter stalling en de bedjesverhuurder.

Na zo een busreis was dit echt een klein paradijs. Toen kwam vervolgens een meisje aan met bambi-oogjes of ik een ananas wilde kopen. Voor de niet kenners, voor die dingen heb ik best een zwak maar wilde toch wat weerstand bieden omdat ze best irritant waren aan het verkopen… Nou ik ging om en iets later zat ik met een klaar gemaakte ananas op een heerlijk strandje.

Nou voor de dappere lezers die nog de moed hebben om verder te lezen, jullie zijn de beste! Wij gaan zometeen weer wat eten en komen gegarandeerd nog wat mensen tegen met leuke reisverhalen. Voor jullie nog een fijne avond en tot morgen!

Terwijl ik met mijn groeiende vaardigheden in het eten met stokjes de laatste echte Vietnamese loempia’s eet begin ik de typen aan een nieuwe Vietnam blog:)!

Hoe verrassend, het was wederom een mooie dag. We begonnen vroeg met voor mij een Banana-Pancake (die kan ik inmiddels in drievoud afstrepen) en voor Bram een inmiddels favoriete Ice Coffee. Daarna konden we goed gevuld met de scooter op pad naar Tam Coc, dit keer voor de bootjes.

We zijn inmiddels aardig bekend met de weg dus het was een eitje. Eenmaal aangekomen hebben we een ticket gekocht en zo een kek rijsthoedje. Inburgeren 100%. Het was namelijk al goed heet en dan is 2 uur onder een hoedje best goed uit te houden.

Enfin, de tocht, het was echt adembenemend, achter iedere bocht was wel weer een nieuw landschap van lijmstenen te zien. Het mooiste ook aan Ha Long Bay is dat alle rotsen onaangetast zijn. Daardoor krijgt de natuur alle kans wat mooi begroeide rotsen oplevert.

Na een uur of twee zat het er weer op en gingen we op de scooter verder om onderaan de trappen van gister wat te drinken. Gewoon omdat het kan, een colaatje bij Muah Cave.

Twee Fransen vertelde ons dat de Bin Dich Pagode de moeite waard is. Het was een uurtje rijden om in de middle of nowhere een groot Chinees complex tegen te komen. Het was uiteraard snikheet maar wilden toch naar boven. Dampend kwamen we boven aan, ik zal de details beperken maar mijn shirt kon je soep van trekken. Het uitzicht was leuk maar om eerlijk te zijn niet echt de klim waard. De weg ernaartoe was wel prachtig dus al met al een leuke tip. Omdat we nu zo bekend zijn en onze vaste eetadressen hebben gingen we terug naar de lunchplek bij Tam Coc.

Na nog een paar rondjes rijden in de omgeving was het tijd om terug te keren naar Ninh Binh. Als iemand ooit van plan is naar Ninh Binh te gaan, huur ook een scooter! Je komt op plekken waar bussen en taxi’s niet rijden en je bent vrij om te bepalen hoe lang je overal bent. Daarnaast is het ook gewoon super vet om wat rond te scheuren op zo een dingen. De loempia’s zijn inmiddels en onze nieuwe vriend Tony die de bus regelde zei dat we mochten douchen dus dat gaat nu gebeuren. Zometeen gaat de nachtbus naar Hué vanwaar mijn volgende bericht zal zijn:).

As usual, foto’s op Facebook.

——-
De bus kwam dus bijdezen ook nog een toevoeging over de geweldige nachtbus naar Hué. Ik begin dit stukje als we pas kort op weg zijn dus het kan nog alle kanten op.

Oké ik weet dingen als Ha Long Bay en Ninh Binh best jaloersmakend kunnen zijn maar speciaal voor de mensen die dat voelen neem ik je even mee in hoe ik er nu bij zit/ lig.

Om 19:20 kwam de bus, bagage werd middels wat Oosterse vechtsport specialiteiten de bus in gewerkt. ‘Vol’ bestaat hier niet. Zelfs de logste backpacks krijg je in een nauw hoekje geschopt.

Toen het eerste blik de bus in. Ik wist niet dat het kon, 3 rijen breed mensen, 2 hoog. Nogmaals in een bus.
Toen ik mijn schap aangewezen had gekregen was het tijd me erin te krijgen. Gelukkig heb ik ook geen grote backpack voor handbagage enzo.

Nou over het bedje. Het is duidelijk gemaakt voor de gemiddelde Aziaat. Die zal grofweg 30-50 cm kleiner zijn aan mijn tekort aan beenruimte te zien. Maar eigenlijk hoort het er ook weer bij. Je moet het gedaan hebben. Ik heb leuke muziek op en we komen uit bij een mooie plek dus ja, I’ll survive:).

Inmiddels zijn we een 5 uur later, er hebben zich nog wat mensen in het gangpad gelegd, ik heb zowaar ook een aantal uurtjes kunnen slapen, over 3 uur schijnen we aan te komen maar speltip #1:’in Vietnam, you wait’.

Het is nu iets na 5 uur, eigenlijk ben ik best uitgeslapen, naast me zie ik de zon doorbreken en langzaam wordt ook de rest van de bus wakker. Uiteindelijk dus gewoon niks mis met zo een bus als je het maar op de juiste manier aanpakt:). Bram lag achterin de bus dus heb hem al een tijd niet gezien en dus eigenlijk best benieuwd of hij ook geslapen heeft, op die hobbelige weg terug van Ha Long Bay lukte het dus hier vast ook:).