August 2012

Na een maand weer een blog die vanaf thuis getypt wordt. Ja ik verkap alvast de kern van de blog, we zijn heelhuids thuis gekomen.

Aangezien jullie me afgelopen maand zo trouw gevolgd hebben krijgen jullie hier dan het allerlaatste dagverslag van de reis door Zuidoost-Azië. Een waarschuwing is op zijn plaats, normaal genoten jullie van blogs over hoe ik in een busje gepropt zat, dat is niet hoe een redelijk deel van deze blog in zijn werk gaat maar daarover later meer.

De dag begon in Bangkok waar we een klein hotel gevonden hadden, genoeg om even op bed te liggen en een douche te nemen. Hier zit toch een klein puntje van smullen voor jullie. Het was een soort luxe gevangeniscel. De deur had 3 sloten, een kansloos sanitair en een bed. Wat voor een bed. De matras was hard met zo een dikke plastic laag eromheen, een gevangenis matrasje dus. Het kussen was van een zelfde soort, lekker gevoel in je nek bij het opstaan dus:).

Maar er stond nog meer op de planning, ik had namelijk een jasje laten maken. In heel Bangkok zijn bijna alle tuktuk bestuurders oplichters die je naar de modewinkels brengen. Als je dat weet is het ook een manier om een goedkoop ritje te scoren, eerst even een zaakje in, 10 minuten rondkijken, leverde de tuktuk-bestuurder wat gratis benzine op en dan door naar mijn zaakje. De fitting duurde hem toch wat lang wat de rit nog goedkoper maakte, hij was namelijk ervandoor toen we buiten kwamen =)! Maakte niets uit, enkeltje is uiteraard net zo goedkoop.

We hadden niet super veel zin om nog een grote tour door de stad te maken dus na het boeken van het vervoer naar de luchthaven zijn we maar gewoon verder gaan chillen in onze luxecel. Na nog een uur of 8 hangen en rondjes over Khao San Road lopen kwam dat busje. We hadden een wegmisbruiker pur sang. Op een rit waar je met Google Maps 3 kwartier voor nodig hebt deed hij het onder de 30 minuten. Lichtsignalen, links & rechts inhalen, claxon, bumperkleven, afsnijden op een tempo van 2 a 3 x maximum snelheid. Alles werd uit de kast gehaald voor een mooie show.

We hadden de luchthaven van Bangkok al vaak genoeg uitgekamd dus na een stop bij de Burger King gingen we naar de gate. Ik zat op de vlucht naar Dubai naast een mevrouw die haar bordje goed had leeggegeten. Mijn armleuning was onbereikbaar. Maakte allemaal geen fluit uit want dat werd allemaal rechtgezet op de 7e en laatste vlucht van deze vakantie.

Bij het boarden was me toch even een verrassing, ik weet niet of het meegeholpen heeft dat ik er laatst voor had gebeld toen ik voor mijn lactose-intollerantie mijn maaltijd doorgaf maar we vlogen met een upgrade verder. Upgrade? BUSINESS-CLASS! Nou ik vond het fantastisch, met onze nieuwe boardingpassen liepen we verder. Onderaan stond een massa mensen, het gepraat van de massa werd opeens overstemd door een klein mannetje ‘First and Business-class passengers?’. Ja wij dus! Met een hartslag in mijn keel probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, ‘Eahm yes’. Op dat moment draaide me een paar mensen zich om van HUH dafuq? Met een aparte bus werden we naar het vliegtuig gebracht, onze eerste winst was al binnen.

Aangekomen bij het vliegtuig werden de boardingpassen gevraagd, normaal krijg je als je geluk hebt een arm beweging getoond waar je heen moet, vandaag gecombineerd met ‘Hello Sir Beckers’ en een betere beschrijving. En dan kom je aan bij het type stoel waar je altijd langsloopt bij het verlaten van het vliegtuig, maar vandaag staat het nummer boven de stoel gelijk aan die op jouw ticket. Eenmaal plaatsgenomen kregen de keuze of we een glas sinaasappelsap, appelsap op champagne wilden. De keuze mag duidelijk zijn. Even later kwam onze stewardess zich voorstellen. Toch al wat meer tekst dan de gemiddelde conversatie ‘Chicken or noodles?’.

Heerlijk onderuit gezakt in de stoel waarbij het me met de beste inspanning niet lukte het schot te raken wat normaal gesproken mijn knie al 400x had geraakt suisden we door de lucht. Na een ontbijt die gewoon goed was kwam de lunch waar ik nog steeds woorden voor zoek.

Het begon met een aperitiefje, een schaaltje luxe nootjes met een glas champagne. In mijn geval, je kon alles bestellen van een cocktail tot een 18 jaar oude wiskey. Ik dacht doe een beetje normaal met wat bubbels. Het voorgerecht, een rollade van zalm en kreeft ging er prima in. Het rosbief vergezeld met een goed glas rood was ook prima te doen. Toen het dessert, ik zei eerst het gemengde fruit, daarna zei ik, maak er maar de kaasplank van, het antwoord van onze stewardess, ik doe ze beide ;-)! Wut? Was dat ook een keuze? Met een toastje fijne kaas, een glas wijn naar een film kijken in een topstoel heeft niks met vliegen te maken. Ben ik met je eens maarja, het bracht ons wel op de meest relaxed manier naar Dusseldorf =D!

Aldaar zagen we meteen een glimp van onze ouders. Had het grondpersoneel natuurlijk weer net iets te lang nodig voor bagage, 3 kwartier heeft het geduurd voordat ik na een maand backpacken een Joris Linssen-momentje met mijn ouders had. Reizen is fijn, maar thuiskomen net zo goed =)! Hartstikke bedankt voor het meelezen van alle blogs, er komen nog wat samenvattingsblogs maar eerst eens goed uitslapen!

Dag 28 betekent dat we nu al 4 weken op pad zijn. 4 weken van reizen, verwonderen en gewoon een relaxed tijd hebben. Zeggen dat het omvloog is voor zo een tijd niet helemaal logisch maar het had ook niet het gevoel van een maand.

Kortom, cliché tekst voor een reis waarvan het einde in zicht is. In de eerste planning zat veel meer tijd aan het einde in Bangkok maar zoals jullie weten was hier een feestje wat we niet wilden missen. De reis van Koh Samui naar Bangkok zou dan nog onderdeel van de reis zijn, nu is het onderdeel van 55 uur reizen (met tussenstops) voordat een Joris Linssen-momentje op Düsseldorf hebben met het thuisfront, een deel dan, mijn zus en Thom gaan eerst zelf nog op vakantie, (kijken of het Europese geld goed terecht is gekomen etc.) op Kreta. Waarvoor super veel plezier!!

55 uur waarvan het begin vanochtend gemaakt is. Om
11:30 werden we opgehaald. Koh Samui is gewoon net wat extra verwesterd wat dus inhoudt dat je deze Toyota geen yoga vereiste. (Op dat soort dingen kom ik binnenkort nog op terug in een volledige blog over Thailand.) Maar dit busje was dus ook maar voor het rondje langs de hotels op het eiland, jullie weten de titel van deze blog nog? Vanaf nu was het namelijk weer tijd voor zuid-oost Aziatische chaos. Gewoon oldschool wachten.We moesten wachten bij het kantoor op de boot. Deze zou om 13:30 komen, de zon scheen echt belachelijk hard dus we wilden er niet te lang in staan, we hebben er alsnog van 13:15 tot 14:15 van mogen genieten. Ik weet niet of mijn paspoort nog met mij in verband wordt gebracht met mijn huidige kleurtje.

Maar de boot kwam dus, aan boord een paar getrainde bagagesmijters die de backpacks van de mensen die op Koh Samui eruit moesten met een simpele beweging van de boot aan wal wierpen. Gouden medaille waardig.

Na een tocht van een kleine twee uur kwamen we aan. Hier heb ik weinig smeuïge verhalen over, ik zat in een stoel muziek te luisteren en het was best koel door een zwakke airco.

Aan wal wilde ik toch dat mijn tas een iets andere behandeling kreeg. Zodra ik zag dat het mijne was beetje extra serieus gekeken waardoor ik hem netjes in mijn armen kreeg geduwd. Ja die Thaitjes zijn toch al snel een kop kleiner dus dan komt een bijna 2 meter al snel overtuigend over:).

Na dit korte voordeel van de lengte tegenover de redelijke hoeveelheid nadelen in asiel ging de rit verder dus deze blog ook. Er stonden weer een rij touringcars te wachten waarbij wij die voor Bangkok kozen. Wat de logica is weet ik niet maar een bus met mensen die naar Bangkok moet stoppen waarna dezelfde bussen weer worden gevuld met mensen die naar Bangkok moeten. Dit klinkt kort maar daarvoor moet je eerst weer super lang in een rij staan en wachten totdat jouw bus genoemd wordt. Ik zit nu in ieder geval in bus die best relaxed is. In Nederland zou ik dat zeggen als de stoelen een massage functie hadden en er super snel wifi aan boord was. Hier bij een waarbij er beenruimte is.

Na een paar uur slapen kwamen we dan aan op Khao San Road. Nu ingecheckt en nog een paar uur slapen:)!

Nog bijkomend van afgelopen nacht komt hier de blog over een van ‘s werelds beste feesten, de Full Moon Party van Koh Phangan!

Gisteravond was het zover, in onze oorspronkelijke planning was geen rekening gehouden met de Full Moon Party maar we zouden wel de 4e op de eilanden zijn. Na wat aanpassingen hebben we meer tijd hier op Koh Samui, welke ook hard nodig zijn..

Bij een booking-office waar je er hier 1000den hebt hadden we dus de boot naar de Full Moon Party geboekt. We zouden tussen 21:00 en 21:20 opgehaald worden en vanuit de pier om 22:00 richting Koh Phangan gaan. Klonk als een prima idee.

Echter om 21:20 was er niemand, om half ook niet, toch maar de receptie de booking office laten bellen. Het zou binnen 10 minuten geregeld zijn. Paar minuutjes later stopt er een pick-up voor het hotel (een echte niet een met bankjes) waarop ik tegen Bram voor de grap zeg, zal je de shuttle hebben. Jawel, het was de man van de booking-office! Achterin de pickup werden we afgezet bij de pier.

Hier werd snel duidelijk dat de boot van 22u niet echt iets concreets was, er was een mega wachtrij… Voucher ingewisseld voor een ticket en maar dringen. Hier is de goedkoopste manier niet perse de beste. Ondertussen een paar Nederlanders getroffen wat het wachten in ieder geval wat leuker maakte:).

Kwam ook nog een man mensen halen voor zijn boot maar door de manier dat die het zei dachten vele dat ze in die rij moesten staan voor de normale boten, hierdoor zaten we meteen in de kopgroep! Echter, het was volle maan wat iets leuks is voor de golven, die zijn hoger, resultaat de boten konden niet dicht genoeg bij de kant. We hebben het hier over speedboten met in totaal 500pk aan gehaktmolens per boot, daar wil je niet te dichtbij staan. Weer wachten:D!

Toen hadden we onze kans! Snel doorschuiven de boot op en in een mum van tijd was die vol. Helaas zonder de andere Nederlanders. Vanaf dit punt waren de golven wel weer leuk. Enig idee hoe het voelt als zo een boot loskomt van het water door een golf? Net wat beter dan wanneer die daarna terug op het water klapt:).

Na een 20 minuten stuiteren kwamen we aan op Koh Phangan en kon het echte feest beginnen! Entreebandje gekocht en toen stonden we meteen bij een kraampje met fluoriserende verf. Wij dachten dus van ah kopen we twee potjes kliederen we wat strepen op onze armen en gaan. Penselen hoefde we niet, old school vingerverven! Na deze creatieve uitspatting liepen we meteen tegen het eerste kraampje aan met cocktails. Stel je hier niks spectaculairs bij voor. (Geen showtje met vliegende flessen enzo). Men neme een emmertje ijs, een flesje RedBull (die soort kennen we in Nederland niet maar dat heeft denk ik ook zo zijn redenen), flesje smirnoff of andere drank en een blikje fris. Uiteindelijk best een sterk geheel wat je drinkt alsof het fris is. Meteen hierna zagen we dat we het lelijkst van allemaal geverfd waren. Overal kon je de mooiste figuren laten schilderen en wij liepen rond met wat strepen op de armen die nou niet echt uitblonken in precisie.

Maar dan nu, het feest. Wat moet je je ervan voorstellen. Allereerst zover je kan kijken mensen. Het hele strand was afgeladen vol. Overal langs de randen kon je van die buckets kopen en er was geen vierkante meter aan stilte. Iedere bar had zijn eigen DJ en een klein huis aan speakers. Door de indeling van het feest lag de druk op de DJ hoog. Zolang jouw bar de beste muziek heeft heb jij veel mensen en kopen ze bij jou de drank. Bij sommige mindere stukken van de DJ-sets zag je ook echt een kleine verhuizing van mensen.

Ik was wel meer voorbereid op een soort hou je ogen open want het is bijna oorlogsgebied aan zakkenrollers en andere mensen die je wat in het drinken doen dan gewoon een chill feest waarbij je werkelijk iedereen kan aanspreken. Zaten op een hoog punt en meteen start dan een gesprek met een groepje andere backpackers hoe vet het feest is. Het blijft een backpackers feest en hoeveel er ook sinds de start jaren terug veranderd is is de doelgroep ongewijzigd gebleven.

De showelementen waren ook ruim aanwezig. Vrij kort na aankomst zaten we al een brandend springtouw. Sommige konden er niks van en kregen meteen een brandend touw op zich, andere waren goed en zelfs toen de touwdraaiders op volle toeren draaide tot het vuur uit was waren ze niet te stoppen, groot gejuich van het publiek als prijs. Ook limbo-dansen was mogelijk, een brandende stok. Geloof je, er bestaat dan geen onduidelijkheid over of je nu wel of niet geraakt bent. Niet dat je dan in de hens staat maar je duikt wel weg.

Ik zag een glijbaan met fakkels wat me wel leuk leek, de landingszone was echter stroef waardoor ik met mijn knie verkeerd schoot. Verrekte knie als gevolg. Iedereen begon om ons heen begon dronken te worden, niet dat wij nuchter waren maar het is een verschil in gradatie. Met het oog op het lange wachten besloten we dus naar de pier te gaan waar we om een uur of half 4 aankwamen. Hier hebben we dik 2 uur gewacht. Het was een dus aardig laat na een toch wel vermoeiende avond wat zolang wachten tot een hel maakt. Om kwart over 6 konden we eindelijk op de boot. Na 20 minuten klutsen liepen we over het strand naar hotel. De zon was al opgekomen, het feest heeft ons dus van zonsondergang tot zonsopkomst bezig gehouden, een volgende keer verblijf ik op Koh Phangan, het feest was het waard, de reis ernaartoe niet.

Ik denk dat ik jullie tijd nu genoeg gekaapt heb en kan het dagprogramma van vandaag in 1 woord samenvatten, bijkomen.

Foto’s van het feest heb ik niet en denk dat dat maar goed is ook. Als je een keer gaat, laat wat schilderen;).

Met de handen nog ligt vettig van de aftersun komt hier de blog van dag 26!

Na een zeer relaxed ontbijt aan het strand zijn we vandaag weer op weg geweest.
Een land verkennen doen we gemiddeld een 2 weken, een eiland hebben er vandaag binnenste buiten gedraaid in een paar uur. Voor de 7e keer deze vakantie hebben we scooters gehuurd. Best jammer dat het de snelste tot nu waren want op een eiland waar meer toeristen dan locals een huren is het 10x harder oppassen. Maar gezien het feit dat ik nog kan typen kan ik stellen dat we het overleefd hebben.

Gisteren was het niet dampend heet, vrij veel bewolking, vandaag niet. Laat ik me nu net gisteren flink hebben ingesmeerd en vandaag niet. Zelf niet de zonnebrand mee in de rugzak waar die al 25 dagen zit… Het was dus goed warm op weg en na een stop bij het view point reden we naar een waterval.

Hier sloeg het massatoerisme bunkerhard toe. De vorige watervallen was echt klauteren, nu over een aangelegd pad naar boven…

Hierna was het tijd om een privéstrand op te zoeken. Op een eiland niet verdomd moeilijk, minst drukke deel van het eiland opzoeken en dan naar de kust rijden. Binnen korte tijd hadden we eentje. Na de nodige foto’s en ook gewoon wat tijd relaxen konden we verder. Met een tussenstuk voor een hamburger hebben we de rest van de middag het volgende gedaan:

.

Niks dus:)! Voor vanavond staat echter de Full Moon Party op het programma dus de bespaarde energie gaat nog van pas komen om 9 worden we opgehaald door een bus die ons als het goed is afzet bij een speedboat, als het wederom goed is eentje met minimaal 400pk om snel op Koh Phan Gan te zijn:)!

Het is nog niet echt een nieuwe dag maar deze blog waar ik vorige keer bleef. Ik ben zo laam als een koekje op het moment dus ik weet niet of deze blog het normale energielevel krijgt;)

We hadden onze tickets op het vliegveld geboekt. Nadat we de hotdogs toch iets dwarser hadden liggen dan we gepland hadden konden we met een taxi naar het busstation. Hotdog is bij zowel Bram als mij weer goed komen te liggen dus ben gerust. Wat minder leuk was was de taxi, voor 300 bath doe je hier vrij veel dus we verwachtte ook niet een auto die waarschijnlijk van een vriend van de man van het boekingskantoor was. Aangekomen bij een of ander gaar guesthouse moesten we wederom wachten. Konden we tenminste even Hat Yai in. Het is net als haar luchthaven niet bijzonder. Wat wel leuk was was een echte westers warenhuis. Grappig om langs vitrines van Guess te lopen en te weten dat er geen maffe local bij staat te verkondigen dat die je vriend is en hij een ‘nice price’ voor je heeft:).

NOG beter was een echte supermarkt. Geen waar je bij de kassa al de hele winkel 4x kan overzien maar een fatsoenlijke. Bram had hier even zijn 10 seconds of happiness bij de snoepafdeling.

Op het stoepje was echter een plek waar we wifi bereik hadden dus daar zijn we rustig even gaan zitten. Om niet in tijdnood te komen zijn we maar terug gegaan. Raad eens wat de meeste tijd in beslag nam bij het ritje met het busje. Gebruik de reacties maar voor je antwoord:).

Daarna gingen we dan in de echte bus, na een half uurtje rijden was er echter weer een stop… Ik weet niet of ik op het punt zit waarop je van zoiets gaat doordraaien of dat het begint te wennen. Anyway daarna konden we dan echt vertrekken richting Don Sak Pier.

Het is niet te geloven maar ik heb wat fijne muziek op gezet en ik heb het grootste gedeelte van de rit geslapen! Doe gek, je bent op vakantie!

Om een uurtje of kwart voor 5 kwamen we dan aan bij de pier. Ik heb irritante wekkergeluiden gehoord maar de stem van die vrouw die door de bus liep was echt het absolute toppunt. Dat geluid boort zich echt recht je hersens in. Nooit zo snel wakker geweest. Misschien neem ik het op, kan altijd van pas komen. Nu om 5 uur zitten we dus op de boot richting Koh Samui.

Eenmaal aan wal werden we bij een busstation gedropt waar sorng-taa-ou’s stonden te wachten (diezelfde maffe pick-ups als in Chiang Mai maar nu weet ik de naam). We hadden geen zin lang te zitten dus in 1 keer ons naar het resort laten brengen.

Toen ging er weer iets mis. De mail van Hostelworld was wel bij mij aangekomen maar niet bij hun. Lekker begin. Maar hier was het een vriendelijke juffrouw achter de balie inplaats van een door rotsen geharde _ _ k _ l als in het Chiang Mai Thai house. Resultaat: doen alsof er niks aan de hand is, ons wijzen waar het zwembad is, en in die tussentijd hebben ze geprobeerd het uit te zoeken. Wij hebben onze mail doorgestuurd en eentje extra naar Hostelworld of ze hem opnieuw kunnen sturen. Dat is tot op heden nog niet gebeurd maar het is wel op dezelfde manier afgehandeld.

Klein probleem was dat ze dus eigenlijk geen plek meer had. Voor vanavond had ze wel nog een kamer, voor morgen niet. Oplossing was zeker niet verkeerd, morgen slapen we in een villa. Is wel iets anders dan je je waarschijnlijk voorstelt maar het is nog steeds een flinke slaapkamerbungalow:). Wat dus nog fijner is is dat we super relaxed zitten na de full moon party:)! Slaapplaats, meer dan check! Boot, check! Zin, check! Nog een dikke 24 uur wachten en we kunnen deelnemen aan het meest ultieme, complete feest op aarde!

Het duurt nog een fatsoenlijke 5 dagen voordat we terug vliegen maar na al het reizen herbergt Thailand ook een klein paradijsje, de eilanden!

Om 9 uur werden we door een veel te grote privé-bus opgehaald en bij Chiang Mai International Airport afgezet. De luggage-wrapping was dicht dus op dit moment zit ik nog hard te hopen dat alles in orde is met mijn backpack.

We hadden nog een uurtje de tijd en we zagen een Burger King, niet dat ik erg sta te springen op frietjes om 10 uur maar als je daarmee op internet kan doen we dat maat even. Na nog een tijdje wachten -heb nog nooit zoveel gewacht in 1 maand- konden we boarden. AirAsia staat als low cost maatschappij niet bekend om de beenruimte. Ben ik het niet mee eens. Ik heb denk ik een slordige 1,50 m beenruimte. That’s right, achterin zag ik een volledige lege rij waar we konden zitten. Bram en ik hebben nu beide 3 stoelen om ons landingsgestel over te spreiden. Vorige keer zat ik bij de nooduitgang dus als je maar genoeg geluk hebt kan je zelfs bij zo een maatschappij nog prinsheerlijk zitten. Op dit moment vliegen we over een aanzienlijk pak wolken. Hopelijk gaat dat in het komend half uur veranderen want een bounty-eiland zonder volle zon is een triest plaatje.

Haha boem paaf weg planning! We zitten inmiddels op de nietszeggende luchthaven Hat Yai Intenational. Vlucht ging helemaal prima, landen ging lekker, bagage hadden we binnen 2 minuutjes maar toen, de bus. De bus…

We dachten dus eentje snel te kunnen boeken om nog vanavond op Koh Samui aan het zwembad te liggen. Zoals ik al heb laten doorschemeren, dat is niet gelukt. We moeten van 1 tot 8 wachten waarna we naar het busstation worden gebracht vanwaar we om 9 uur met een nachtbus naar Surat Thani gaan. Daar komen we aan om 5 uur morgenochtend waarna we om 7 uur met de ferry naar Koh Samui gaan. Genieten. Puur genieten voor vandaag. Hier leer je het wachten.

Aangezien alle hotels, hostels en resorts langzaam vollopen hadden we er haast bij snel een te reserveren. Het wordt niet aangeraden op Koh Phangan te verblijven tijdens de full moon party dus hebben we gekozen voor Koh Samui. Het is zwaar toeristisch daar maarja, een paar dagen chillen is ook niet verkeerd:). Binnen korte tijd hadden we resort gevonden op Hostelworld, scheelde €30 met booking.com en voor 3 nachten scheelde het €240 met bij het resort zelf boeken. Waarvoor een woord van dank aan mijn vader die die booking heeft gefixt, thanks dad!

Dus buiten al het wachten hebben we nu wel een super luxe resort voor een nette prijs dicht bij de pier. De Full Moon Party wordt steeds zekerder!

Veel uren later zitten we nog steeds op het vliegveld. Inmiddels hebben we bij iedere plek waar eten te koop is wat gehaald, van Dunkin’ Donuts tot hotdogs tot sandwiches. Over een paar uur gaat de bus maar hierbij dus al het voorlopige verhaal (tijdstip kan door geplande blog vreemd uitvallen maar wil jullie dag ritme niet overhoop halen met een te vroege blog).

Allemaal inmiddels bij na de blog over dag 1? Mooi want er staat weer een blog op je scherm te dampen, dit keer over de tweede dag van de jungle trek.

Zoals ik vorige blog afsloot was de nacht niet perfect, het uitzicht bij het opstaan maakte gelukkig weer veel goed. Het ontbijt was een ontbijt buffet van op het vuur getoast brood, beetje de zwarte stukjes eraf kratsen en het ziet er prima uit. Eitje waarvan de legger toekeek hoe het opat en jam die meer leek op de kwallen-jelly uit Spongebob dan daadwerkelijk jam. Achja zolang het uitzicht maar goed is hè!

Na het ontbijt was het tijd om olifanten te wassen, als in The Junglebook liepen we als een groepje Mogleys achter de olifanten aan. Eenmaal bij de rivier aangekomen bleven velen de kat uit de boom kijken, ik zag alleen maar emmertjes en olifanten, wop water in en schrobben. Gelukkig kwam de rest ook snel waardoor het geen kijken hoe Rogier olifanten wast activiteit werd.

Na weer even wachten konden we weer met van die maffe pick-ups verder. Op de bankjes was plek voor 8, we waren met 13. In heel Azië geldt de regel, er is altijd plaats. Google gerust op de Japanse treinen, de Indiase bussen of de daken van de treinen in Indonesië. Zo ook nu. Er waren nog wat plekken in de pick-up zelf, dan 8 op de bankjes, 2 staand op de achterklep en de overige 2… Die pick-up dingen hebben toch ook een dak. Opgelost!

Na een rit van 4x ‘Maybe 10 minutes’ kwanen we aan bij de plek vanwaar we zouden gaan raften. Maarja in ‘Azië wacht je’ na een goed uur kwamen daar dan de boten. Na een korte uitleg konden we ervandoor. Helaas was het raften voornamelijk wat peddelen en zodra we net op een lekker tempo waren maar het bleef super leuk:)! Na een tijdje stapten we voor de laatste 10 minuten over op bamboevlotten.

Het programma liep ten einde maar eerst was er nog een waterval gepland. Geen spectaculair grote maar wel eentje waar je vanaf kon glijden, was behoorlijk nice om te doen. En erg verfrissend wat geen kwaad kon:).

Nu was zowel het programma als mijn energie aan het einde gekomen en was het tijd om terug te keren naar Chiang Mai. Na nog een frisse duik en een warme douche nog even wat gegeten waarna ik nu jullie over de trip ben aan het vertellen. Zometeen is het tijd om in te pakken, morgen om 10:55 plaatselijke tijd vertrekt ons vliegtuig naar Hat Yai, een plaats behoorlijk zuidelijk in Thailand. Als het weer en de hotels meewerken zitten we daar nog een 2/3 dagen op de eilanden en hopelijk DE Full Moon Party^^.