Ik mag dan wel in de vorige blog gezegend hebben ga liever naar Huacachina dan naar Nazca maar dat vereist natuurlijk wel enige uitleg. Dat Peru veelzijdig is was ik inmiddels al achter maar dat er een stuk is met zover het oog rijkt zandduinen was nieuw voor mij.
Het scheen een super relaxed plaatsje te zijn wat je zeker niet over mocht slaan. Wij zaten echter in Paracas wat bekend staat om zijn nationale park, kan aan het seizoen gelegen hebben dat er niemand was – er was namelijk wel een boulevard – het was er verder vrij uitgestorven. Soort Scheveningen in november. We verbleven in het erg relaxed Kokopelli hostel, eentje met een zwembad, een bar en pal aan de oceaan!
Maar nogmaals, we zaten hier voor het nationale park. In de ochtend vertrekken hier boten vol toeristen richting het Paracas National Park. Het park heeft een gedeelte op het land en aan de kust. Het stuk vanuit de kust doe je op deze manier met een tour van een slordige 2,5 uur. Zodra je er bijna bent wordt je al getrakteerd op een enorne hoeveelheid vogels die grotendeels geregisseerd lijken te vliegen. Bij de eerste echte stop zie je vogels zover als je kan kijken. Ook zie je de eerste zeeleeuwen en pinguïns. En pinguïns zijn hier wel wat kleiner dan in Artis. Of heeft Gaia ook pinguïns.
Hierna een tijdje rondgevaren en echt heeeeel veel vogels gezien. Niet gewoon veel vogels maar vervang ieder object wat je voor je ziet voor een vogel. Ieder lettertje op je toetsenbord en ieder schroefje in je IKEA bureau. Dat is ongeveer zoveel vogels als wij op ieder moment zagen.
Oke, ik heb jullie nu lang genoeg opgehouden met vogels, waarom moet je naar Huacachina? Omdat het in een land dat strak staat van de historie en hikes je even eraan helpt herinneren dat je toch echt op vakantie bent. Hoe zit het uit? Nou vraag een kind een oase te tekenen, zet er zelf nog even een paar hostels bij en je bent klaar. Ik heb in Marokko veel oases gezien maar dat waren dan echt hele steden dit was gewoon DE oase. Kom er nu ook achter dat de wereld het met me eens is. Als je “desert oasis” intypt op Google krijg je Huacachina als eerste afbeelding.
Nou wat hebben we er zoal gedaan? Bram heeft em gechilld aan het zwembad terwijl ik een zandduin op ben gelopen. Dat ia dus echt heel zwaar. Daarna lekker gegeten bij het Bananas Hostel voordat de tour begon. Dat hield in, met een buggy de zandduinen op. Voor de mensen die niet weten wat een buggy is volgt hier weer een keurige beschrijving. Men nemen, een Amerikaanse dikke motor, binden die aan een rolkooi, paar stoelen, stuurtje en de pure essentials van een motor en klaar! Die dingen razen dus met Godspeed over de zandduinen, berg op berg af. Ik moest een oor tot oor glimlach onderdrukken aangezien mijn tanden dan gezandstraald zouden worden. Na een half uurtje ofzo rond gereden te hebben waren we zelf aan de beurt. Je kreeg een soort snowboard. Soort, want het was smaller en van hout. Dus eigenlijk meer een skateboard. Verder kreeg je een stompje was om het ding beetje in te vetten. Ga je hard mee. Dan loop je richting een zandduin en realiseer je je dat het best wel hoog is. Even afwachten wat je kunt leren van de eersten. Vooral niet proberen te sturen, je benen hoog houden en je gewicht verdeeld. Verder leerde ik na mijn eerste ronde dat je je knokkels ook niet te ver moet laten uitsteken. Maar wat is het gaaf om zó dicht op het zand zo hard van een duin af te gaan! Zou niet durven zeggen hoe snel maar lijkt me een flinke kluif om die snelheid te fietsen.
Na een zandduin of 5 was het langzaam donker aan het worden, na nog even van de zonsondergang te hebben mogen genieten was de excursie echt klaar. Nogmaals als je in de buurt bent, ga er langs want het is echt een van de tofste excursies, ooit.
