Nog bijkomend van afgelopen nacht komt hier de blog over een van ‘s werelds beste feesten, de Full Moon Party van Koh Phangan!
Gisteravond was het zover, in onze oorspronkelijke planning was geen rekening gehouden met de Full Moon Party maar we zouden wel de 4e op de eilanden zijn. Na wat aanpassingen hebben we meer tijd hier op Koh Samui, welke ook hard nodig zijn..
Bij een booking-office waar je er hier 1000den hebt hadden we dus de boot naar de Full Moon Party geboekt. We zouden tussen 21:00 en 21:20 opgehaald worden en vanuit de pier om 22:00 richting Koh Phangan gaan. Klonk als een prima idee.
Echter om 21:20 was er niemand, om half ook niet, toch maar de receptie de booking office laten bellen. Het zou binnen 10 minuten geregeld zijn. Paar minuutjes later stopt er een pick-up voor het hotel (een echte niet een met bankjes) waarop ik tegen Bram voor de grap zeg, zal je de shuttle hebben. Jawel, het was de man van de booking-office! Achterin de pickup werden we afgezet bij de pier.
Hier werd snel duidelijk dat de boot van 22u niet echt iets concreets was, er was een mega wachtrij… Voucher ingewisseld voor een ticket en maar dringen. Hier is de goedkoopste manier niet perse de beste. Ondertussen een paar Nederlanders getroffen wat het wachten in ieder geval wat leuker maakte:).
Kwam ook nog een man mensen halen voor zijn boot maar door de manier dat die het zei dachten vele dat ze in die rij moesten staan voor de normale boten, hierdoor zaten we meteen in de kopgroep! Echter, het was volle maan wat iets leuks is voor de golven, die zijn hoger, resultaat de boten konden niet dicht genoeg bij de kant. We hebben het hier over speedboten met in totaal 500pk aan gehaktmolens per boot, daar wil je niet te dichtbij staan. Weer wachten:D!
Toen hadden we onze kans! Snel doorschuiven de boot op en in een mum van tijd was die vol. Helaas zonder de andere Nederlanders. Vanaf dit punt waren de golven wel weer leuk. Enig idee hoe het voelt als zo een boot loskomt van het water door een golf? Net wat beter dan wanneer die daarna terug op het water klapt:).
Na een 20 minuten stuiteren kwamen we aan op Koh Phangan en kon het echte feest beginnen! Entreebandje gekocht en toen stonden we meteen bij een kraampje met fluoriserende verf. Wij dachten dus van ah kopen we twee potjes kliederen we wat strepen op onze armen en gaan. Penselen hoefde we niet, old school vingerverven! Na deze creatieve uitspatting liepen we meteen tegen het eerste kraampje aan met cocktails. Stel je hier niks spectaculairs bij voor. (Geen showtje met vliegende flessen enzo). Men neme een emmertje ijs, een flesje RedBull (die soort kennen we in Nederland niet maar dat heeft denk ik ook zo zijn redenen), flesje smirnoff of andere drank en een blikje fris. Uiteindelijk best een sterk geheel wat je drinkt alsof het fris is. Meteen hierna zagen we dat we het lelijkst van allemaal geverfd waren. Overal kon je de mooiste figuren laten schilderen en wij liepen rond met wat strepen op de armen die nou niet echt uitblonken in precisie.
Maar dan nu, het feest. Wat moet je je ervan voorstellen. Allereerst zover je kan kijken mensen. Het hele strand was afgeladen vol. Overal langs de randen kon je van die buckets kopen en er was geen vierkante meter aan stilte. Iedere bar had zijn eigen DJ en een klein huis aan speakers. Door de indeling van het feest lag de druk op de DJ hoog. Zolang jouw bar de beste muziek heeft heb jij veel mensen en kopen ze bij jou de drank. Bij sommige mindere stukken van de DJ-sets zag je ook echt een kleine verhuizing van mensen.
Ik was wel meer voorbereid op een soort hou je ogen open want het is bijna oorlogsgebied aan zakkenrollers en andere mensen die je wat in het drinken doen dan gewoon een chill feest waarbij je werkelijk iedereen kan aanspreken. Zaten op een hoog punt en meteen start dan een gesprek met een groepje andere backpackers hoe vet het feest is. Het blijft een backpackers feest en hoeveel er ook sinds de start jaren terug veranderd is is de doelgroep ongewijzigd gebleven.
De showelementen waren ook ruim aanwezig. Vrij kort na aankomst zaten we al een brandend springtouw. Sommige konden er niks van en kregen meteen een brandend touw op zich, andere waren goed en zelfs toen de touwdraaiders op volle toeren draaide tot het vuur uit was waren ze niet te stoppen, groot gejuich van het publiek als prijs. Ook limbo-dansen was mogelijk, een brandende stok. Geloof je, er bestaat dan geen onduidelijkheid over of je nu wel of niet geraakt bent. Niet dat je dan in de hens staat maar je duikt wel weg.
Ik zag een glijbaan met fakkels wat me wel leuk leek, de landingszone was echter stroef waardoor ik met mijn knie verkeerd schoot. Verrekte knie als gevolg. Iedereen begon om ons heen begon dronken te worden, niet dat wij nuchter waren maar het is een verschil in gradatie. Met het oog op het lange wachten besloten we dus naar de pier te gaan waar we om een uur of half 4 aankwamen. Hier hebben we dik 2 uur gewacht. Het was een dus aardig laat na een toch wel vermoeiende avond wat zolang wachten tot een hel maakt. Om kwart over 6 konden we eindelijk op de boot. Na 20 minuten klutsen liepen we over het strand naar hotel. De zon was al opgekomen, het feest heeft ons dus van zonsondergang tot zonsopkomst bezig gehouden, een volgende keer verblijf ik op Koh Phangan, het feest was het waard, de reis ernaartoe niet.
Ik denk dat ik jullie tijd nu genoeg gekaapt heb en kan het dagprogramma van vandaag in 1 woord samenvatten, bijkomen.
Foto’s van het feest heb ik niet en denk dat dat maar goed is ook. Als je een keer gaat, laat wat schilderen;).
