Ik veronschuldig me alvast voor de overdosis superlatieven. Het was vandaag weer een topdag (Begin ik al…).
De reis begon bij ons hotelletje in Hanoi, na het uitchecken hebben we de taxi naar het station genomen, hier kwamen we aan in een chaotische wachtruimte waar duidelijk werd dat de trein er al stond. We hadden niet al te hard opgelet welke trein we zouden hebben dus we hadden ‘Ordinairy Hard-seats. Gewoon het langdurig comfort van een houten tuinbank en in plaats van airco wat ventilatoren…
Was de trein dan vervelend? Wel nee, na een tijdje draaide de jongen voor ons een telefoon om met erop een slecht vertaalde Engelse zin, het begin van een gesprek waar uiteindelijk een man of 20 bij kwamen kijken. Hier werd ook de kracht van iets als Google Translate duidelijk. Je kan het gebruiken voor je Engels presentatie maar leuker is als het gesprekken mogelijk maakt met mensen die eigenlijk niet met je kunnen praten door een taalbarriere.
Na een tijdje kwamen we aan bij Ninh Binh, meteen viel ons een mannetje lastig. Of we in zijn hotel wilden verblijven. Nee we hadden eentje voor ogen. Wijselijk afgeschud dachten we totdat we het hotel inliepen, daar stond die dan weer…
Spullen gedropt en een scooter gehuurd. Nadat we afstand hadden gedaan van praktisch al onze rechten konden we gaan. Eerst tanken, dat zit er niet bij…
We dachten meteen goed in te burgeren door ook voor ons idee willekeurig te claxonneren. Soort van kind met een zaklamp tegenover een morse-expert. Dat sloopt het systeem. Blijkt dat ze toeteren als ze langs rijden.
Maar goed, we waren op weg. Eerst hadden we ons een aantal keer verkeerd gereden maar we kwamen steeds dichter bij Tam Coc. Ook wel genoemd Ha Long Bay van het binnenland. Eerst voor een monsterbedrag van €2,50 heerlijk geluncht en daarna doorgereden naar de haven. Daar gaan we morgenochtend met een bootje er tussendoor.
Ik waarschuwde voor superlatieven, hier komen ze. Het was echt ongelofelijk heet, weer rond de 35 graden, gevoelstemperatuur 10 graden erboven. Maar we wilden graag een hoog uitzicht hebben op de lijmstenen. Na een half uur over hobbelige wegen rijden kwamen we aan bij de toegang.
Vanaf hier kwamen echt prachtige plekken. Plekken waarvan je denkt dat je een onontdekt stukje aarde hebt ontdekt maar wel nog steeds op een uitgehakte trap loopt. Onderaan de trappen was een soort eilandje omringd door blauw water begroeid met wilgen, van die dunne slierten hingen over het pad. Toen we de trappen bereikten kwamen ons na korte tijd een paar Nederlanders tegemoet, meer mensen hebben we ook niet gezien totdat we weer bij de toegang waren.
Verschrikkelijk warm was het, met die temperaturen in de zon de trap oplopen maar na het zien van het uitzicht maakte het ons helemaal niks meer uit. Wat was dat prachtig. Het is echt Ha Long Bay maar ertussen rijst. Het kan door het tijdstip komen maar het was er super rustig onderaan, een enkel bootje. Echt adembenemend mooi!
Doordat we op een scooter reden konden we goed de buurt verkennen, plekken waar je normaal niet zou komen. Terug bij het hotel had ik de Couleur Locale overduidelijk meegekregen. Mijn gezicht zat vol troep en mijn tanden waren gezandstraald. Bij het eten kwamen we wederom wat backpackers tegen en uiteindelijk zaten we bijna 2 uur nog met Denen te praten. Je leert zo veel en zo makkelijk mensen kennen op deze manier!
Ik zet nog wat foto’s op Facebook en ga dan slapen, morgenochtend met het bootje, beetje door de omgeving cruisen en ‘s avonds een slaapbus naar Hué (bus aangezien de trein komende 3 dagen vol zit 🙁 )!
