Vandaag konden we uitslapen, twee uurtjes langer dan gisteren. Wekker ging nog steeds om 7 uur… Maar daarvoor stond er om de hoek van het hotel wel weer een lekker ontbijt te wachten.
We hadden nog een paar uurtjes tijd voor de citadel van Hué. Het is een behoorlijk groot en oud terrein waarop een aantal mooie gebouwen te bewonderen zijn. Het was toch al ren graadje of 35 om 9 uur ‘s ochtends. We liepen van waterkraampje als een Hummer tussen tankstations. Om iets over 10 geloofden we het wel en wilden we alvast tickets kopen voor de trein naar Saigon later deze week.
Na lang aandringen lukte het de soort van tuktuk-bestuurder om in zijn ding naar het station te rijden. Zeer comfortabel in zo een ding kan ik je zeggen, met twee man… Toen we bij het station aankwamen om het ticket van Da Nang naar Saigon te boeken kwam meteen een man aan die Engels sprak, onze vraag op een blaadje opschreef zodat het meisje achter de balie het ook begreep. Best een handig systeem.
Van Da Nang zijn maar 10 stations. On de twee uur een station. Ja het zal rond de 20 uur duren. We wilden dus een softsleeper maar meer dan een hardsleeper was echt niet mogelijk. We hebben er nu al zin in!
Toch maar een taxi terug naar het hotel gepakt. Aldaar nog een dik uur op bed gelegen omdat we om 12 moesten uitchecken en om 1 uur de bus zouden hebben.
Die kwam pas om kwart voor 2. Een Japanse die blijkbaar net pas was aangekomen keek ons al angstig aan toen het 13:02 was. Daar verdwijnt een buschauffeur voor onbepaalde tijd naar een onbekende plek bij zo een vertraging.
Nou de bus kwam, van een afstand zag het er best prima uit. Volgens mij zijn er mensen bij het lezen van die zin er lezers wat nootjes en wat te drinken bij gaan pakken gezien de vorige buservaring? Het wordt weer zo eentje.
We rijden in ongeveer 4 uur 120 km. Dan tel ik de 3 kwartier door Hué mee langs alle hotels. De deur stond onderweg naar de hotels open dus had het enige logica dat de airco aan stond. Toen we de buschauffeur vroegen toen de deur dicht was of er airco was, was zijn reactie ‘Hahahaha. No.’. Wij wilden naar Azië, beetje onder de locals enzo…
Inmiddels rijden we al een 2 uur over hobbelige wegen. Schokbrekers worden hier niet meegenomen in de APK. (Welke APK?) Ik moet wel zeggen dat we meer beenruimte hebben dan normaal. We missen nu maar een slordige 10 cm. Mijn knieschijf neemt met iedere hobbel een nieuwe vorm aan. Het inhalen van deze buschauffeur is hetzelfde als bij iedere andere, last-minute inhalen op wegen waar in Nederland de doorgetrokken streep zo dik zou zijn dat je er niet eens met een bus overeen komt. Deze chauffeur rijdt daarop nog meer op de linkerhelft dan een Engelsman.
Weer een paar uurtjes later naderen we Hoi An, we weten na en week zon nauwelijks meer een wolk te beschrijven laat staan een regenbui maar voor de mensen in Nederland, aan er lucht te zien is er een solidariteitsstorm aan aan het komen.
HA! Het bleef droog. Inmiddels zitten we in de lobby van een 3 sterren hotel waarbij de kamer eindigt in het zwembad. Dat gezegd, meteen vanuit de bus waren we bij een hotel waar voor een schappelijke prijs een kamer beschikbaar was. Na een verfrissende duik en een rondje FaceTime met mijn zus was het tijd om wat te gaan eten.
We dachten dat het een nietszeggend dorpje met een leuke brug was. Na 5 minuten zagen we dat het een super leuk stadje was met leuke straatjes vol met kledingzaken waar je kleding in elke gewenste stof kon laten maken.
Daartussen lag een klein eettentje met een leuke nette inrichting. Ik had een menu met alle specialiteiten van Hoi An. Echt super lekker gegeten voor net 5 euro. Je schaamt je bijna als je zag hoe het was en proefde hoe heerlijk het smaakte. Daarna liepen we richting de oever van de rivier. Hier zag je waar Hoi An bekend om is buiten de kledingzaken. Lampionnen!
Echt een topsfeer in dit stadje wat de busrit wederom goedmaakte! Morgen gaan we de omgeving ontdekken van Hoi An, erg benieuwd:)
