Na een maand weer een blog die vanaf thuis getypt wordt. Ja ik verkap alvast de kern van de blog, we zijn heelhuids thuis gekomen.
Aangezien jullie me afgelopen maand zo trouw gevolgd hebben krijgen jullie hier dan het allerlaatste dagverslag van de reis door Zuidoost-Azië. Een waarschuwing is op zijn plaats, normaal genoten jullie van blogs over hoe ik in een busje gepropt zat, dat is niet hoe een redelijk deel van deze blog in zijn werk gaat maar daarover later meer.
De dag begon in Bangkok waar we een klein hotel gevonden hadden, genoeg om even op bed te liggen en een douche te nemen. Hier zit toch een klein puntje van smullen voor jullie. Het was een soort luxe gevangeniscel. De deur had 3 sloten, een kansloos sanitair en een bed. Wat voor een bed. De matras was hard met zo een dikke plastic laag eromheen, een gevangenis matrasje dus. Het kussen was van een zelfde soort, lekker gevoel in je nek bij het opstaan dus:).
Maar er stond nog meer op de planning, ik had namelijk een jasje laten maken. In heel Bangkok zijn bijna alle tuktuk bestuurders oplichters die je naar de modewinkels brengen. Als je dat weet is het ook een manier om een goedkoop ritje te scoren, eerst even een zaakje in, 10 minuten rondkijken, leverde de tuktuk-bestuurder wat gratis benzine op en dan door naar mijn zaakje. De fitting duurde hem toch wat lang wat de rit nog goedkoper maakte, hij was namelijk ervandoor toen we buiten kwamen =)! Maakte niets uit, enkeltje is uiteraard net zo goedkoop.
We hadden niet super veel zin om nog een grote tour door de stad te maken dus na het boeken van het vervoer naar de luchthaven zijn we maar gewoon verder gaan chillen in onze luxecel. Na nog een uur of 8 hangen en rondjes over Khao San Road lopen kwam dat busje. We hadden een wegmisbruiker pur sang. Op een rit waar je met Google Maps 3 kwartier voor nodig hebt deed hij het onder de 30 minuten. Lichtsignalen, links & rechts inhalen, claxon, bumperkleven, afsnijden op een tempo van 2 a 3 x maximum snelheid. Alles werd uit de kast gehaald voor een mooie show.
We hadden de luchthaven van Bangkok al vaak genoeg uitgekamd dus na een stop bij de Burger King gingen we naar de gate. Ik zat op de vlucht naar Dubai naast een mevrouw die haar bordje goed had leeggegeten. Mijn armleuning was onbereikbaar. Maakte allemaal geen fluit uit want dat werd allemaal rechtgezet op de 7e en laatste vlucht van deze vakantie.
Bij het boarden was me toch even een verrassing, ik weet niet of het meegeholpen heeft dat ik er laatst voor had gebeld toen ik voor mijn lactose-intollerantie mijn maaltijd doorgaf maar we vlogen met een upgrade verder. Upgrade? BUSINESS-CLASS! Nou ik vond het fantastisch, met onze nieuwe boardingpassen liepen we verder. Onderaan stond een massa mensen, het gepraat van de massa werd opeens overstemd door een klein mannetje ‘First and Business-class passengers?’. Ja wij dus! Met een hartslag in mijn keel probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, ‘Eahm yes’. Op dat moment draaide me een paar mensen zich om van HUH dafuq? Met een aparte bus werden we naar het vliegtuig gebracht, onze eerste winst was al binnen.
Aangekomen bij het vliegtuig werden de boardingpassen gevraagd, normaal krijg je als je geluk hebt een arm beweging getoond waar je heen moet, vandaag gecombineerd met ‘Hello Sir Beckers’ en een betere beschrijving. En dan kom je aan bij het type stoel waar je altijd langsloopt bij het verlaten van het vliegtuig, maar vandaag staat het nummer boven de stoel gelijk aan die op jouw ticket. Eenmaal plaatsgenomen kregen de keuze of we een glas sinaasappelsap, appelsap op champagne wilden. De keuze mag duidelijk zijn. Even later kwam onze stewardess zich voorstellen. Toch al wat meer tekst dan de gemiddelde conversatie ‘Chicken or noodles?’.
Heerlijk onderuit gezakt in de stoel waarbij het me met de beste inspanning niet lukte het schot te raken wat normaal gesproken mijn knie al 400x had geraakt suisden we door de lucht. Na een ontbijt die gewoon goed was kwam de lunch waar ik nog steeds woorden voor zoek.
Het begon met een aperitiefje, een schaaltje luxe nootjes met een glas champagne. In mijn geval, je kon alles bestellen van een cocktail tot een 18 jaar oude wiskey. Ik dacht doe een beetje normaal met wat bubbels. Het voorgerecht, een rollade van zalm en kreeft ging er prima in. Het rosbief vergezeld met een goed glas rood was ook prima te doen. Toen het dessert, ik zei eerst het gemengde fruit, daarna zei ik, maak er maar de kaasplank van, het antwoord van onze stewardess, ik doe ze beide ;-)! Wut? Was dat ook een keuze? Met een toastje fijne kaas, een glas wijn naar een film kijken in een topstoel heeft niks met vliegen te maken. Ben ik met je eens maarja, het bracht ons wel op de meest relaxed manier naar Dusseldorf =D!
Aldaar zagen we meteen een glimp van onze ouders. Had het grondpersoneel natuurlijk weer net iets te lang nodig voor bagage, 3 kwartier heeft het geduurd voordat ik na een maand backpacken een Joris Linssen-momentje met mijn ouders had. Reizen is fijn, maar thuiskomen net zo goed =)! Hartstikke bedankt voor het meelezen van alle blogs, er komen nog wat samenvattingsblogs maar eerst eens goed uitslapen!
