Onze eerste indrukken van Saigon waren niet al te goed dus de 12e dag geeft de stad een herkansing.
Het deel waar we gistermiddag kwamen was al beter dan de weg van het station naar ons hotel maar zo een miljoenenstad moet ook schoonheid kennen. We begonnen de dag met een ontbijt bij de bakkerij. Na een goeie bodem pakten we de Lonely Planet erbij om de stadswandeling in te zetten.
De route leidde ons langs eerst langs een aantal markten waarna we al snel de eerste grote bezienswaardigheden tegen kwamen. Het eerste was het Reunification Palace. Het bleek een goed idee het interieur te laten voor wat het was en naar de Notre Dame te gaan. Aziaten kopiëren alles weten jullie nog;)?
Onderweg kwamen we nog een mobiele wafelkraam tegen. Geen karretje maar een bamboe-lat met aan de ene kant 2 vuurtjes en ren wafelijzer, aan de andere kant de wafels zelf. Als iets kan kom je het hier tegen. Gisteren was het cafe van het Hard Rock Cafe dicht dus daar hebben we nog even een colaatje gedaan. Sooo hardcore hard rock.
De verdeling was Bram de route, ik de foto’s dus hierna leidde Bram ons naar het War Remnants museum voor onze dagelijkse dosis cultuur. Om eerlijk te zijn, de voorkant van het museum zag aantrekkelijker uit dan de binnenkant. Buiten stonden een aantal tanks, vliegtuigen en helikopters. Binnen hingen foto’s. Achja, toegang was toch evenveel als een cola (op straat, niet in Hard Rock Cafe) dus de schade viel mee.
Hierna liepen we door naar de Last Emperor Pagoda. Ofja het was zo indrukwekkend dat we er in de eerste instantie langsliepen en pas bij navraag het vonden.
De route was ondertussen aan de eindfase gekomen en de temperatuur begon ook goed te stijgen dus besloten we terug te gaan naar het hotel. We hadden om half 7 afgesproken om te gaan eten met Mijntje, Erik & familie maar wilden zeker even de rooftop bar van het sheraton bekijken. We lieten ons wel met de taxi afzetten dus het klonk wel leuk om te zeggen ‘Sheraton Hotel please’ al was het voor een cola. Boven aangekomen was echt waanzinnig. De prijzen, het uitzicht was matig maar wij als backpackers hebben een ander idee van een cola prijs dan 130.000 dong, een €5. De busreis van 4 uur vanaf Hué naar Hoi An was goedkoper…
Anyway na nog even wat gedronken te hebben was het tijd voor de laatste avond met Mijntje, Erik en de rest van de familie Munnig Schmidt die we sinds de DMZ-tour bijna dagelijks hebben getroffen. Het was een gezellige en lekkere avond in restaurant Hoa Tuc welke zeker in Nederland een gevolg krijgt.
Voor nu is het op tijd slapen en morgen met (nog in te pakken) backpacks klaar te staan voor de bus voor een midweekse Cambodja. Dit was dus mijn laatste blog vanuit Vietnam. Ik vond het een prachtig land. Net zoals ieder jaar vat ik iedere reis samen. Dit jaar per land en uiteindelijk de reis dus stay tuned!
