Versnaperingen binnen handbereik? Mooi, want we komen aan bij de blog over de (geplande) 15 uur durende treinreis.
De trein zou om 13:24 vertrekken waardoor we ook voor normale begrippen een beetje konden uitslapen. Na een frisse douche en een ontbijt konden we de spullen gaan inpakken. De tassen ontploffen werkelijk bij ieder hotel, omdat alles wat je nodig hebt standaard onderin ligt. Ongeacht je indeling. Ik ben inmiddels een volleerd lasagne-maker met mijn stapel-en lagenkunsten.
Met de tassen gevuld gingen we in de lobby wachten op de ‘private car’ naar het station. Scheen logischer en nauwelijks duurder te zijn dan een combinatie van bussen en taxi’s. Wel typisch trouwens hoe behulpzaam ze in hotels zijn, nog voordat je bent ingecheckt hebben ze je al 4 voorstellen gedaan om bij je volgende bestemming uit te komen.
Ze hadden er al te vroeg laten komen, waren nog even aan het Twitteren, Facebooken en nog even afscheid aan het nemen van twee Canadese die we mogelijk nog vaker op de reis tegen zullen komen:). Anyway, in Vietnam you wait. We hadden hem om 11:30 geboekt, geen 11:11 omdat we al in de lobby zaten. Om iets voor half zijn we dus met de auto naar het station gegaan.
Bijna 1,5 uur te vroeg kwamen we aan, hier heeft ieder station een wachtruimte. Die dingen zijn als reistassen, ze zijn altijd te klein… Het was al 11 uur dus de zon had ook zijn best gedaan om het geheel erg oncomfortabel te maken. Nog even wat te kuusjen (wat te eten red.) gehaald en toen was het een kwestie van wachten.
Om exact 13:12 moest de trein binnen te komen, en jawel hoor, om 13:12 kwam een trein. Helaas niet die die wij moesten hebben. Vertraging is niet iets westers blijkbaar maar het twitter account van Vietnam Railways staat denk ik gepland voor over een paar jaar dus een paar locals hadden aangegeven te waarschuwen als de trein er zou zijn. Een slordige 30 minuten later dan gepland kwam die binnen.
Vanaf dat punt valt het voorlopig allemaal wel mee. We hebben ons plekje gevonden, hard sleeper is geen houten plank. Het is ook weer geen Hästens maar denk dat ik morgen nog een ruggengraat heb:). Ook zijn wij vooralsnog de enige bewoners van deze 6-bedden ding. We kunnen zowaar de benen strekken en door het opklappen van het middelste bed hebben we ook nog een mogelijk om rechtop te zitten:).
Het nadeel is dat het spoor volgens mij gemaakt is tijdens de lunchpauzes van de bevolking. Je wordt behoorlijk door elkaar geschud.
Weer iets later zijn we nog steeds alive and kickin’. Een man is langs gekomen of we ‘chicken’ wilden. We twijfelden over zijn Engels en showden ons ticket. Met de uitspraak hier klonk het hetzelfde. Maar over een 2,5 uur weten we wat we besteld hebben en of het te eten is. Betaald hebben we sowieso dus de maatschappij zal er niet hard om huilen als het niet zou smaken.
3 uur onderweg, het duurt nog ongeveer 1,5 uur naar het eerste station. Af en toe remt die flink als herinnering dat je nog in een trein ligt. Op de kaart zijn we amper op 1/5e. We liggen dan wel chill het is nog steeds een rit van minimaal 15 uur waarbij je op een bedje ligt. Beetje gevangenis gevoel, hopelijk bevestigd het eten wat over een half uur komt dat beeld niet.
Helaas, het beeld werd bevestigd. Het was kip, rijst en boontjes. Ik ga het even stuk voor stuk behandelen, ik heb immers tijd zat. De rijst, daar kan weinig aan fout gaan hoewel deze niet plakkerig genoeg was wat dus best een klus was. Door naar de boontjes. Denk dat deze serie gewoon niet gekweekt is op smaak en bite. Maar dan de kip, de kip… Je hebt biologische kip, je hebt scharrelkip, je hebt de standaard kip, dan krijg je 20 meter niets en dan, onze kip. Het was bruin met meer bot dan vlees en doordat ik een van de 3 te ondefinieerbaar vond heb ik dat maar laten liggen. Zo af en toe vraag ik mij af in welke taart mijn iPhone naar binnen gesmokkeld is.
Uurtje later, we dachten laten we maar in de lakenzakken gaan liggen en alvast het licht uitdoen, de bedden zijn niet van het soort waar je graag zonder op wilt slapen. Precies nu we het licht uitdoen barst een onweer los. We zitten in tropisch gebied dus hier is dat toch wat anders dan in Nederland, best veel bliksem namelijk.
Station ‘god weet hoe het heet maar we zijn sowieso 2 uur te laat’. Er heeft zich even een hele familie genesteld. Inclusief klein kindje. Is het niet schattig zo een kind in de fase waarbij het liefst 24 uur per dag geluid de norm is. Als ik niet wakker word gehouden door dat gepraat is het wel de gedachte dat ze het bedje boven me abnormaal vol hebben gelegd en dat net als iedere constructie eens een keer ermee op kan houden…
Weer iets later, kinderen kunnen niet slapen zonder lampje, laten we em toch aan, primaaaa!
Het is 2 uur ‘s nachts en het kind maakt al een paar uur constant huil geluiden om aandacht te trekken. Kinderen kunnen zeker leuk zijn maar denk dat het nog wel een hele hoop jaren duurt voordat zo een huil geluid me gelukkig maakt. Uiteraard slaapt de
moeder er wel doorheen.
Kwart voor 6, de trein had al al een 3 kwartier binnen moeten zijn maar denk dat er nog een 3 kwartier bij komen. We zijn zo een triljoen keer wakker gehuild. Voor de mensen die zeggen wat grof, ik kan een aandachtshuil omdat de moeder sliep onderscheiden van die als er iets is;). Je neemt gewoon geen kind zo lang met de trein mee. Voor ons was het dus geen topnacht maar waarschijnlijk was de reis met de bus nog erger geweest. Die deed er sowieso al 9 uur langer over. Met het vliegtuig waren we evenveel kwijt maarja, of dat nou de Azië-experience geeft? Wij gaan zometeen op zoek naar ons laatste hotel voor onze reis in Vietnam.
